“ป้าลำดวนก็ทำได้น่า พี่ไม่อยากให้พราวอยู่กับแพรวตามลำพัง...”
น้ำเสียงของรามิลคล้ายกับล่วงรู้เหตุการณ์ภายหน้า
พราวฟ้ายิ้มหวาน “พี่รามขา... พราวไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกอย่างพี่แพรวก็ไม่สบายแบบนี้จะทำอะไรพราวได้ อย่างดีก็แค่ตบแค่ตี พราวชินแล้วค่ะ”
รามิลส่ายหน้า “ตบตีพี่ก็ไม่ยอม... จำไว้นะต้องหนักแน่น”
พราวฟ้าพยักหน้ารับ “ค่ะพี่ราม... แต่พราวขออะไรสักอย่างได้ไหมคะ”
“อะไรล่ะ ถ้าพี่ให้ได้ก็ไม่ขัดอยู่แล้ว” ชายหนุ่มระบายยิ้ม ขณะเดินตามสาวน้อยมาหยุดใกล้ ๆ ร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงของแพรวดาว
“ให้พี่แพรวอยู่ที่นี่สักพักนะคะพี่ราม...นะ...”
“ไม่ได้!...”
“ถ้าพี่รามยอมทำตามที่พราวขอ... คืนนี้... พราวจะตามใจพี่รามค่ะ...”
พราวฟ้าแก้มแดงก่ำ คิ้วเข้มดกดำของรามิลเลิกขึ้นสูง ดวงตาคมกล้าที่ระยิบระยับอยู่เมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นกระด้างทันที
“เอาเรื่องนี้มาต่อรองเลยหรือคนสวย...”
“ก็พี่รามใจร้ายนี่คะ แล้วอีก
