ในห้องทำงานของรณน ม่านมุกกำลังนั่งเรียบเรียงรายงานการประชุมเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาอยู่อย่างเคร่งเครียด
ก็จะไม่ให้เครียดได้ยังไงล่ะ ในเมื่อหล่อนนั่งใจลอยคิดถึงแต่เรื่องเมื่อวาน เกี่ยวกับคำพูดของรณนจนลืมหน้าที่ไปซะสนิท มารู้สึกตัวอีกทีก็เกือบจะสิ้นสุดการประชุมอยู่แล้ว
“ทำไมต้องไปใส่ใจคำพูดแบบนั้นด้วยนะ เขาไม่ได้คิดแบบที่พูดสักหน่อย”
บ่นกับตัวเองเครียด ๆ ก่อนจะกระแทกนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ดแรง ๆ เพื่อระบายอารมณ์ จนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าของใครอีกคนที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างหลัง
“อย่าหมกมุ่นสิม่านมุก... คุณณนเขาไม่ได้รักเธอสักหน่อย...” สั่งตัวเองเสียงขมขื่น แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงห้าวคุ้นหูตอบกลับมา
“เวลาทำงานก็ต้องคิดถึงงานสิ มาคิดถึงนายจ้างได้ยังไง...”
ม่านมุกหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว และเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็หน้าซีดสลับแดง อยากจะมุดหัวลงดินซะให้รู้แล้วรู้รอดนัก
“คุณ...ณน...”
