“แต่มุกไม่ทำค่ะ คุณณนอย่ามาวุ่นวายกับมุกนักเลย ถ้ามุกรำคาญมาก ๆ มุกจะลาออก” พยายามพูดด้วยเสียงราบเรียบที่สุด แต่ก็ยังสั่น ๆ แปร่ง ๆ อยู่ดี
รณนเดินเข้ามาหา พยายามจะอธิบาย แต่ยิ่งอธิบายก็เหมือนยิ่งเละ “มุกใจเย็น ๆ ก่อนสิ ฟังฉันก่อน เอาอย่างนี้... มุกต้องการเงินเท่าไหร่กับการแต่งงานของเรา หรือว่าอยากจะได้อะไรก็บอกฉันได้เลย...”
ม่านมุกเงยหน้าขึ้นมองชายที่แอบรักอย่างขุ่นเคือง “เงินซื้อมุกไม่ได้หรอกค่ะ มุกขอตัว...” หญิงสาวจะเดินหนีแต่ก็ถูกรณนดึงเข้ามากอดไว้เสียก่อน
“ฉันไม่ให้ไป...”
น้ำเสียงจริงจัง ไม่คิดว่าม่านมุกจะโกรธ เขาแค่อยากรักษาหน้าเอาไว้ และค่อย ๆ บอกคำรักกับหล่อนตอนแต่งงานกันแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะต่อต้านใหญ่โต
“ปล่อยมุก ถ้าไม่ปล่อยมุกร้องจริง ๆ ด้วย” ดวงตากลมโตจ้องมองอย่างเอาเรื่อง กลีบปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น
“ร้องสิ ถ้ามุกไม่อาย แต่ขอบอกก่อนว่าฉันไม่อายหรอก เพราะทำบ่อย”
