น้ำฝนชะเง้อชะแง้กวาดตามองรอบ ๆ ตัวแล้วไม่มีใคร จึงเดินเข้าไปหาเชอรี่ที่นั่งรอของอยู่ที่ม้านั่งในสวน
“ได้แล้วค่ะ ของที่คุณเชอรี่ต้องการ...”
เชอรี่หันมามอง ทำตาดุใส่ “อย่าเสียงดังสิ อยากให้คนอื่นแห่มาดูกันหรือไง... แล้วได้ของมาหรือเปล่า”
สาวใช้ที่ไม่รู้ว่าเจ้านายต้องการเจ้าของสิ่งนี้ไปทำไมพยักหน้ารับหงึก ๆ
“ได้ค่ะ ตามที่คุณเชอรี่สั่งไปทุกอย่าง”
ผู้เป็นคนว่าจ้างระบายยิ้มสมใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าของที่ฝากน้ำฝนซื้อมากำไว้อย่างรวดเร็ว พลางถามอย่างไม่ไว้ใจ
“แล้วแกแน่ใจนะว่าไม่มีใครเห็น”
น้ำฝนรีบส่ายหน้า “ไม่มีจริง ๆ ค่ะ ทุกคนกำลังทำงานกันอยู่ หนูออกไปคนเดียว คุณเชอรี่ไว้ใจหนูได้...”
เชอรี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มองสาวใช้ตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจนัก ก่อนจะควักธนบัตรสีเทาออกมาส่งให้น้ำฝนหนึ่งใบ
“เอาไป แล้วหุบปากให้สนิท เพราะถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเมื่อไหร่ แกได้ลงหลุมแน่...”
น้ำฝนยื่
