รามิลเอ่ยขึ้นเสียงเย็นเยือก ทำเอาแพรวดาวหน้าซีดเผือด กลัวจะถูกไล่ เพราะตัวเองยังทำงานไม่สำเร็จเลย
“แพรว... แพรวขอโทษค่ะพี่ราม”
หญิงสาวถือโอกาสเข้าไปกราบที่อกกว้างของรามิล ท่ามกลางสายตาตกใจของพราวฟ้า ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบไม่ทัน
“ออกไปให้พ้น ๆ ตัวผมไป...” รามิลผลักจนร่างแพรวดาวกระเด็นออกห่าง รั้งร่างอรชรของพราวฟ้าเข้ามากอด
“และคนที่ควรขอโทษก็คือป้าลำดวนไม่ใช่ผม... ขอโทษป้าลำดวนซะ”
คำสั่งทรงอำนาจของรามิลทำให้แพรวดาวจำต้องยกมือไหว้คนรับใช้เก่าแก่ของเขาด้วยความไม่เต็มใจ พร้อมทั้งอาฆาตไว้ภายในใจอย่างเจ็บแค้น
“พอใจหรือยังคะพี่ราม งั้นเราก็ไปทานข้าวกันเถอะ แพรวหิวแล้ว”
รามิลแสยะยิ้ม “ผมกับพราวจะไปทานข้าวกับตามลำพัง...”
แพรวดาวทำตาโตอย่างตกใจ
“อ้าว แล้วแพรวล่ะคะ... อย่าบอกนะว่าให้แพรวทานในครัว แพรวไม่ยอมจริง ๆ นะ”
“อย่างที่คิดนั่นแหละแพรวดาว ป้าลำดวน... พาแพรวดาวเข้าไปกินข้าวในครัวด้วยค
