หลังจากสุขสมจากบทรักอ่อนหัดของบุญเชิดแล้วนั่น แพรวดาวก็เลือกที่จะออกมาเดินเล่นในสวนแทนการเข้าไปหลับนอนพักผ่อนในห้อง ถึงแม้ยามนี้จะจวนสามทุ่มแล้วก็ตาม
‘เผื่อเจอพี่รามจะได้อ่อยซะเลย’
แพรวดาวคิดเล่น ๆ อยู่ภายในใจ ขณะเดินไปนั่งบนโต๊ะม้าหินอ่อน อากาศเย็นสบายแบบนี้ทำให้สมองหล่อนปลอดโปร่งไม่น้อย
และขณะนั่งอยู่เพลิน ๆ นั่นหางตาก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ของใครคนหนึ่งอยู่ในระยะที่เห็นไม่ถนัดนัก หญิงสาวตกใจเล็กน้อย แต่ก็ทำใจกล้าตะโกนถามออกไป เพราะมั่นใจว่าคงไม่ใช่ขโมยที่ไหนหรอก บ้านของรามิลขนาดแมลงยังเล็ดลอดเข้ามายากเลย
“นั่นใครนะ...”
ได้ผลเพราะร่างดำ ๆ ในระยะไกล ๆ นั้นหยุดเคลื่อนไหว หญิงสาวรีบก้าวเข้าไปหา และไปเมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นผู้ชายคุ้นหน้าคนหนึ่ง หญิงสาวทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะร้องอ๋ออยู่ภายในใจ เมื่อนึกออก
ไอ้ผู้ชายคนนี้คือคนงานในบ้านของรามิลนี่แหละหล่อนจำได้ วันนั้นวันที่หล่อนแกล้งเป็นล
