“อะไรนะมุก หนีออกจากบ้านหรือ”
พราวฟ้าที่พึ่งมาถึงได้ไม่ถึงห้านาทีร้องขึ้นด้วยความตกใจ มองหน้าของม่านมุกเขม็ง พร้อมกับส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเพื่อน
“พราวไม่เห็นว่าวิธีนี้จะเป็นวิธีที่คนฉลาดเขาทำกันเลย มุก...”
มือบางขาวสะอาดของพราวฟ้าวางซ้อนกับมือสีขาวของม่านมุกที่นั่งตาแดงก่ำเพราะพึ่งจะหยุดร้องไห้อย่างให้กำลังใจ
“กลับบ้านนะมุก คุณณนเขาอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่มุกคิดก็ได้ บางทีอาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน เชื่อพราวนะ มุก...”
ม่านมุกส่ายหน้าน้ำตาคลอ เข้าใจผิดเหรอ ไม่มีทางเข้าใจผิดหรอก ในเมื่อหล่อนเห็นกับตา ได้ยินกับหู แถมยังได้สัมผัสมากับตัวเองอีกต่างหาก
รณนเกลียดหล่อน ขยะแขยงหล่อน เด็กสาวคิดด้วยความเจ็บช้ำ ก่อนจะฝืนใจพูดออกไปเสียงเจือสะอื้นสั่นเครือ
“มุกตัดสินใจแล้ว... มุกทนเห็นหน้าผู้ชายใจร้ายคนนั้นไม่ได้อีกแล้ว พราว... พราวช่วยมุกด้วยนะ”
พราวฟ้าถอนหายใจออกมา พยายามพูดเตือนสต
