แพรวดาวหัวเราะอย่างขบขัน “พี่รามเป็นของฉัน... ป้าอ่อนก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ ดังนั้นหากฉันจะทวงเขาคืน มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด นังพราวต่างหากที่มันทรยศแย่งได้แม้กระทั่งคนรักของพี่สาว”
หญิงวัยชราหัวเราะเยาะด้วยความเหยียดหยาม “คนรักที่ตัวเองเขี่ยทิ้งล่ะไม่ว่า พอไม่ได้คนรวยก็หันมาหา ทำเป็นหมาหวงก้างน่าเวทนานัก”
“นี่แกว่าใครฮะอีแก่!...”
คำพูดแทงใจดำของป้าอ่อนทำให้แพรวดาวแทบเต้น กำหมัดแน่นแทบละเอียด จ้องหน้าหญิงชราตรงหน้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“ก็ว่าไปตามเนื้อผ้า ใครทำไว้ก็รับไปสิ... หรือว่าคุณแพรวเคยทำไว้คะ ถึงได้เต้นเร่า ๆ แบบนี้”
ป้าอ่อนลอยหน้าลอยตาโต้ตอบไม่เกรงกลัว แพรวดาวกัดฟันเสียงดังกรอด พยายามข่มอารมณ์ไว้ในลึกที่สุด เพราะหากมีเรื่องไป รามิลคงจะไม่ไว้หน้าแน่ แล้วแผนการที่เตรียมไว้ก็คงจะผิดพลาดไปหมด
เมื่อคิดได้ แพรวดาวจึงฉีกยิ้มกว้าง ก้มหน้าต่ำลงมาหา ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงน่าก
