“พี่ราม... พี่รามคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...” รามิลชะงักเท้าที่จะก้าวขึ้นตึก หันมามอง และพอเห็นว่าเป็นแพรวดาว ชายหนุ่มก็ทำหน้าเบื่อหน่าย
“เรื่องอะไรอีกล่ะ รีบ ๆ พูดมา พราวฟ้ารอฉันอยู่...”
แพรวดาวเจ็บแค้นอยู่ในอกกับคำพูดของบุรุษตรงหน้า แต่ก็ข่มเอาไว้ “คือว่า... แพรว... แพรวไม่รู้จะบอกดีหรือเปล่า คือว่าแพรว... ไม่อยากให้พี่รามหาว่า...แพรวเป็นขี้ฟ้อง”
ชายหนุ่มพ่นลมออกจากปากหนัก ๆ “ถ้าไม่พูดก็ตามใจ ฉันไปล่ะ...”
“เดี๋ยวค่ะ!”
แพรวดาวรีบร้องเรียกไว้เสียงแหลมปี๊ด รามิลเลิกคิ้วมอง แต่ไม่ได้พูดอะไร หญิงสาวกลัวว่ารามิลจะหนีขึ้นตึกซะก่อนแล้วแผนสำรองของหล่อนจะเสีย จึงรีบบอกอย่างรวดเร็ว
“พราวฟ้าค่ะ... พราวฟ้า...”
สีหน้าเฉยเมยของรามิลกระตุกทันที เมื่อได้ยินชื่อของหญิงที่ตนเองรัก “พราวฟ้าทำไม เธอทำอะไรเมียของฉันอีกล่ะ”
หญิงสาวตีหน้าเศร้า ก่อนจะสั่นศีรษะไปมา “แพรวไม่ได้ทำนะคะ แต่ว่า... พราว... ยายพรา
