37
"..."เธอยังคงเงียบไม่คุยกับผมเช่นเดิม ใจผมเริ่มแป้วแล้ว กลัวว่าเธอจะโกรธแล้วไม่ยอมยกโทษให้
"หนูไม่รักป๋าแล้วหรอ แต่ป๋ารักหนูนะ ป๋ารักหนูนลินได้ยินมั้ย ป๋ารักหนู"ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ผมรักเธอรักผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ รักมากไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้วสร้างบ้านให้เธอเสร็จแล้วด้วย
"คุณไปบอกรักลูกกับเมียคุณเถอะ ฉันไม่ต้องการ"นลินมีสีหน้าตกใจในตอนแรกที่ผมบอกรักแต่แค่แป๊บเดียวเธอก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย บอกเสียงนิ่งพลิกหน้าไปอีกทาง
"ลูกเมียที่ไหน? ป๋าไม่มีลูกมีแต่เมียคือหนูไง"ผมเดินอ้อมเตียงมาอีกฝั่งเพื่อจะได้เห็นหน้าเธอแล้วบอก นี่เธอไปเอามาแต่ไหนอีก ลูกเมียที่ไหนผมไม่มี มีแต่เธอเนี่ย
"ฉันอยากพัก กลับไปหาลูกกับเมียคุณเถอะ"นี่เธอไม่เชื่อที่ผมพูดเลยรึไง ไปเอามาแต่ไหนผมอยากรู้จริงๆ แล้วดูเธอใช้คำพูดแทนตัวเองว่าฉัน แทนผมว่าคุณสิ มันห่างเหินมาก เหมือนเราไม่เคย
