“หม่อมฉัน เข้าใจพระองค์ดีว่า ทรงดำริสิ่งใดในพระหทัยอยู่ หม่อมฉันก็เศร้าใจไม่น้อยไปกว่าพระองค์เพคะ หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ทรงทุกข์ใจกับเรื่องนี้” ไป๋กุ้ยเฟยทรงตรัสเช่นนี้ แล้วจึงเงียบไป พระนางเงยพระพักตร์ขึ้นแล้วถอยออกจากพระกร แล้วทรงทอดพระเนตรพระพักตร์ดำรัสอีกครั้ง
“หม่อมฉันทราบความจริงของขุนนางผู้นี้แล้วเพคะ และหม่อมจะช่วยพระองค์เปิดโปงความจริง ขอให้หม่อมฉันได้ช่วยพระองค์นะเพคะ”
“แต่เรื่องนี้มันอันตรายเกินไป ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้”
“ก่อนที่หม่อมฉันเป็นกุ้ยเฟยของพระองค์ หม่อมฉันเคยโดนลักพาตัวจากเผ่าปี้อวี้ ทรงลืมไปแล้วหรือเพคะ หม่อมฉันจะสืบจากฝ่ายใน ส่วนพระองค์ก็ส่งสายสืบออกไป อย่าให้จางเฉาจับสังเกตได้เด็ดขาด ถ้าเขารู้จะคว้าน้ำเหลวเหมือนทุกครั้งไป แผนนี้ต้องทำรอบคอบ ส่งนางกำนัลที่ไว้ใจได้ไปสืบเพคะ เห็นว่าลูกชายของจางเฉา นามจางฉีชอบหญิงงามมาปรนเปรอในหอคณิกา หม่อมฉันว่าต้อ
