“เสี่ยวเฟิ่ง ข้าจะทะนุถนอมเจ้าให้ดีที่สุด”
ต้าหวางทรงดำรัสเช่นนี้ อวี้เฟิ่งคลายใจลงมาบ้าง ทรงประกบพระโอษฐ์ที่ริมฝีปากของนางอีกครั้ง พระหัตถ์ทรงแนบชิดปทุมถันของนาง อวี้เฟิ่งดิ้นรนด้วยความวาบหวามดุจไฟสุมในใจ นางงับริมพระโอษฐ์เบาๆ ให้ทรงถอน พระองค์ทรงถอนพระโอษฐ์จากริมฝีปากของนาง ริมพระโอษฐ์ซุกซนไล่ตามซอกคอ ไล่ลงมาตามมาปทุมถันของนาง พระหัตถ์ข้างที่ว่างทรงหยอกล้อที่ยอดปทุมถัน อวี้เฟิ่งในตอนนี้สติเตลิดไปเสียแล้ว นางร้องครวญครางไม่เป็นภาษา ทรงคิดว่าอวี้เฟิ่งพร้อมสำหรับพระองค์ จึงเข้าไปในตัวนางช้าๆ ทว่าอวี้เฟิ่งสะดุ้งด้วยความตกใจ ทั้งเจ็บและกลัว จนน้ำตาไหลริน ต้าหวางจึงปลอบประโลมนางด้วยสุรเสียงอ่อนหวาน
“เสี่ยวเฟิ่ง เจ้าเจ็บมากไหม” ต้าหวางทรงตรัสถามเช่นนี้ อวี้เฟิ่งส่ายหัวเบาๆ ต้าหวางจึงประทับพระโอษฐ์ที่ริมฝีปากนางอีกครั้ง ด้านล่างนั้นทรงเข้าออกอย่างค่อยเป็นค่อยไป กลัวว่านางจะเจ็บมากไปกว่านี้ ไม่
