ไม่ทันที่อวี้เฟิ่งจะคิดสิ่งใดต่อ ต้าหวางทรงจับเรียวแขนนางลอยละลิ่วลงในสระน้ำ อวี้เฟิ่งตื่นตระหนกดื่มน้ำไปหลายอึก แล้วจึงทะลึ่งตัวขึ้นมาบนผิวน้ำ ต้าหวางทรงดันตัวนางแนบชิดกับผนังขอบสระ อวี้เฟิ่งมองพระพักตร์ด้วยอาการเขินอาย ทรงทอดพระเนตรตรงๆ อีกทั้งลมหายใจของต้าหวางรดต้นคอระหกของนางเช่นนี้
“ต้าหวางจะทำอะไรเพคะ” อวี้เฟิ่งเอ่ยถามแผ่วเบาด้วยความเขินอายอย่างมากถึงมากที่สุด
“ทำไมต้องไปรำยั่วยวนต่อหน้าราชทูต อีกทั้งเจ้าไม่ได้ทำในส่วนนี้ เหตุใดจึงไปร่ายรำ” ทรงเอ่ยถามแก่นาง อวี้เฟิ่งจึงพูดขึ้น
“นางรำปวดท้องเพคะ หม่อมฉันจึงมาร่ายรำแทนนาง”
“ทำไมไม่ให้คนอื่นมาแทน”
“เป็นเรื่องเร่งด่วน”
“เร่งด่วน?”
“เพคะ วังของพระองค์ มีหญิงเพียงห้าคน หนึ่งในห้าคือหม่อมฉันด้วยเพคะ คนอื่นนั้นมีงานของพวกเขาต้องทำ”
“ข้าไม่ชอบให้เจ้าไปรำยั่วยวนใคร” ทรงดำรัสจริงจัง อวี้เฟิ่งสัมผัสได้ นางอยากลองใจต้าหวาง จึงเอ่ยถาม
“พร
