อวี้เฟิ่งเดินกลับมายังเรือนไม้ลี่ฟางด้วยจิตใจห่อเหี่ยว อวี้เฟิ่งนึกถึงครั้งตอนที่นางร่ายรำต่อพระพักตร์ของต้าหวาง นางได้สบพระพักตร์กงจู่แคว้นตัน นางรู้สึกได้ว่านางจะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของต้าหวาง นางคงต้องถอยห่างจากต้าหวาง อีกทั้งนางเป็นหญิงผู้เดียวที่เข้าออกหยางหมิงกงดูจะมิงามเท่าไหร่
ขณะที่อวี้เฟิ่งมีสีหน้าไม่สบายใจ แต่เม่ยเหนียงได้ยินว่าอวี้เฟิ่งไปร่ายรำต่อหน้าพระพักตร์ต้าหวางและเหล่าราชทูต นางจึงยินดีอยากจะฟังเรื่องราวของอวี้เฟิ่ง ไม่ได้สังเกตว่าอวี้เฟิ่งมีเรื่องในใจอยู่ นางเดินตรงมาหาอวี้เฟิ่งด้วยสีหน้าเปิดบานใจ
“อวี้เฟิ่ง วันนี้เจ้าได้ร่ายรำต่อหน้าพระพักตร์และเหล่าราชทูต เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข่าวมาไวเหลือเกินนัก” อวี้เฟิ่งเผยยิ้มเล็กน้อย
“อวี้เฟิ่งเจ้าไปจำท่าร่ายรำมาจากไหนหรือ” เหม่ยฮัวเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น
“นั้นสิ ข้าเห็นเจ้าอยู่ค่อยถวายงานให้ต้าอ๋องเช้าเย็น เจ้าเอาเวลาไหนไปด
