อวี้เฟิ่งนอนไม่หลับจนถึงรุ่งสาง นางเดินไปเดินมาในกระโจมอีกทั้งแอบมองทหารที่อยู่หน้ากระโจมยืนนิ่งไม่สับเปลี่ยน อวี้เฟิ่งคิดหาทางออกไม่ได้เสียเลย นางคิดว่าถ้านางต้องแต่งงานกับตงหลีนางยอมตายเสียดีกว่า อีกทั้งนางหมดสิ้นความหวังแล้วที่ต้าหวางจะมาช่วยนาง เพราะนางเป็นเพียงแค่นางกำนัล อวี้เฟิ่งมองไปยังประตู ลุกขึ้นยืนทั้งผลักดันให้ประตูเปิดตลอดทั้งคืน ทั้งส่งเสียงเรียกพวกทหารเหล่านั้นให้เปิดให้แต่ไม่มีวี่แววว่าใครจะเปิด อวี้เฟิ่งจนปัญญาที่จะดันเปิด และร้องตะโกนออกไปนางจึงนั่งลงกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง ไม่นานนัก ชายหนุ่มร่างใหญ่เดินเข้ามาถือหมั่นโถวสีขาวปุกปุยเหมือนก้อนเมฆ อวี้เฟิ่งกลืนน้ำลายด้วยความหิว ตงหลีจึงเอ่ยถามนาง
“จะแต่งหรือไม่ ถ้าไม่แต่งก็ไม่ได้กิน”
อวี้เฟิ่งได้ยินเช่นนี้จึงตอบอย่างทะนงตน
“ชาติหน้าเถอะ” อวี้เฟิ่งกล่าวจบ คว้าก่อนหมั่นโถว แล้วเอามากิน ตงหลีเผยยิ้มแล้วจึงกล่าวขณะที่นางกินอ
