“ปล่อยหวาน หวานจะนั่งที่ของหวาน” หญิงสาวบอกพร้อมกับหยุดต่อต้าน เพราะทุบมาสิบกว่านาทีขนาดนี้แล้ว เขายังไม่ยอมปล่อย ต่อให้ทุบไปอีกสิบนาทีหรือเป็นชั่วโมง คนอย่างภาธรก็คงไม่ปล่อยแน่
ภาธรยอมปล่อย ส่วนปวริศาขยับไปนั่งชิดขอบหน้าต่างและเบือนหน้ามองไปนอกรถ สายตาของชายหนุ่มก็ยังทอดมองร่างเล็กอยู่เป็นระยะ
การเดินทางครั้งนี้ยาวนานกว่าครั้งที่แล้วพอสมควร เพราะจากขึ้นเหนือ ครั้งนี้ลงใต้ ปวริศาเงียบมาโดยตลอด แต่หัวใจกำลังถูกกัดกินอย่างรุนแรง
ภาธรทำเหมือนกับเธอไม่มีชีวิต ไม่มีจิตใจ หรือไม่ก็เป็นสิ่งของไร้ค่า ความเจ็บปวดทางหัวใจของหญิงสาวทำให้ต้องจับมือแน่น
เวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบจะค่อนวันแล้ว นัยน์ตาเศร้าของหญิงสาวที่ตอนนี้มีน้ำตาเม็ดร้อนหยดแหมะลงมา ทำให้มือแกร่งยื่นไปเช็ดน้ำตาให้ ทว่าก็ถูกปัดทิ้งอย่างเร็วไว ชายหนุ่มจึงถอนลมหายใจ
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดเหมือนกันว่าสุดท้ายปวริศาจะมีผลต่อความรู้สึกได้มากข
