“ว้าย คุณธรมาอุ้มหวานทำไม ตกลงคุณต้องการอะไรกันแน่”
“ถ้าไม่ตอบ ฉันจะถามเอง”
ก้าวไม่ถึงห้าก้าวเขาก็มาประชิดเตียงพร้อมกับวางร่างของคนดื้อลง และรู้ทันว่าเจ้าหล่อนจะหนี จึงแก้ไขสถานการณ์ด้วยการทาบทับตัวปวริศาไว้ แต่ไม่ได้ลงน้ำหนัก เนื่องจากกลัวจะกระทบถึงเลือดเนื้อเชื้อไขในท้อง แล้วเลิกชุดนอนของปวริศาขึ้น
นั่นทำเอาปวริศาเปิดปากฉับไว
“ไม่ดื้อ หวานไม่แพ้อะไรเลย”
ไม่วายแพ้ราบคาบ ทุกการกระทำและคำถามของเขาในตอนนี้ชักจะทำให้สับสนมากเข้าไปใหญ่ เพราะคนตรงหน้าทำเหมือนห่วงใยกัน ภาธรจะทำไปทำไม ในเมื่อตลอดมาก็เอาแต่ทำร้ายจิตใจให้ปวดแสบปวดร้อน
“งั้นแม่มันก็อย่าดื้อ ให้คนของฉันดูแล ที่สำคัญไม่ต้องไปหางาน แค่เลี้ยงเธอกับลูกพ่อฉันขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
น้ำเสียงของภาธรอ่อนลง แถมสายตาก็ไม่ได้เฉยชาแบบแต่ก่อนแล้ว
“หวานไม่อยากเป็นภาระให้ใครอีก หวานต้องยืนด้วยตนเองให้ได้ คุณท่านช่วยหวา
