อิฐ....
"เห้อออออ" ผมนั่งถอนหายใจอยู่ตรงนี้มากี่ชั่วโมงแล้ววะ เครียดนะบอกเลยโคตรเครียดทั้งเครียดทั้งห่วงทั้งสงสารคนที่อยู่ในห้องผ่าตัดป่านนี้ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง นารีเข้าไปตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว ยังไม่มีใครออกมาเลยทั้งหมอทั้งพยาบาลทั้งคนไข้ทำไมมันนานขนาดนี้วะ ตอนนี้สิ่งที่ผมห่วงคือความปลอดภัยของนารีผมไม่สนว่าใบหน้านารีจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหมเพราะไม่ว่าจะยังไงผมก็รักของผมต่อให้ใบหน้าของเธอจะกลับมาไม่เหมือนก็ช่างมันผมก็จะยังรักเธอเหมือนเดิมเพราะผมไม่ได้รักเธอแค่รูปลักษณ์ภายนอกผมรักเธอที่เธอเป็นเธอ
เธอจะเจ็บมากไหมนี่คือสิ่งที่ผมคิดตั้งแต่ก่อนที่เธอจะถูกเข็นเข้าไปข้างในห้องนั้นผมกลัวเธอจะเจ็บจนทนไม่ไหวเพราะเท่าที่ผมหาข้อมูลมาการทำศัลยกรรมมันเจ็บไม่ใช่น้อยแล้วนารีจะทนไหวหรือเปล่าถ้าผมสามารถเจ็บแทนได้ผมก็ยินดี
"นาเป็นไงบ้างไอ้อิฐ" ผมเงยหน้ามองไอ้แม็กที่พอมันมาถึงมันก็ถามหา
