ความสัมพันธ์ของตติยาภาและสหภพยังคงเดินต่อไปอย่างนี้ ไม่มีใครระแคะระคายเพราะภายนอกเธอจะคอยกันตัวเองให้ห่างเขามากที่สุด หากเขาเข้ามารุ่มร่ามถ้ามีคนเธอก็หนีใจขาดดิ้นเพราะอาย แต่เขาไม่แคร์ไม่ทุกข์ ไม่ร้อนไม่หนาวอะไรเลย... กับยิ้มกริ่มทั้งหน้าเมื่อมีคนมามองเขาและเธออย่างสงสัยในความสัมพันธ์แถมยังพูดได้ไม่อายปากว่า...
เธอเป็นแฟนเขา...
คนที่หาทางออกให้ชีวิตตัวเองไม่ได้อย่างตติยาภาแสนลำบากใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้... เธอไม่ต้องการเขาและอยากหนีเขาไปให้ไกลๆ แต่สิ่งที่เป็นกลับตรงกันข้าม ชีวิตเธอกับเขาถลำลึกลงไปหากันมากว่าเก่า... ร่างกายเธอและเขาดึงดูดกันอย่างไม่น่าให้อภัย
หากยามอยู่ในที่รโหฐานเขากอดมา แขนที่น่าตัดทิ้งของเธอกลับเอื้อมไปกอดเขากว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็ลากเธอมาที่เตียงนอนอย่างง่ายดายจนเธอแทบจะบ้า...
ดูอย่างวันนี้เธอและเขามาทำงานด้วยกัน เมื่อก่อนเธออาจจะเดินแยกกับเขาคนละทางเพื่อไปทำงาน
