ตติยาภาก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีเลือดเนื้อมีชีวิตจิตใจ... ความต้องการทางธรรมชาติก็ย่อมมีเป็นธรรมดา แล้วยิ่งได้รับการปลุกเร้าจากคนที่เจนสนามอย่างเขาแล้ว.. เธอก็โอนอ่อนผ่อนตามและให้ความร่วมมือกับเขาไปได้อย่างที่เขาไม่ต้องบังคับอะไรมากมายเลย...
“ไม่นะ ตรงนั้นไม่” เธอร้องเรียกเขาเสียงแผ่วๆ แต่มันไม่ได้มีอำนาจยับยั้งให้เขาหยุดการเลื่อนใบหน้าลงต่ำไปเสียเลย....
ขาเธอที่ถูกแยกออกก่อนหน้านี้ถูกใบหน้าหล่อคมซุกลงไปกลางรอยแยกจนเธอผวาเฮือก ก่อนที่จะกรีดร้องออกมาเบาๆ เมื่อเขาดุนลิ้นทักทายกลีบกุหลาบที่ซุกซ่อนอยู่ มือหนาของเขาลูบไล้เลื่อนมากอบกุมทรวงอกทั้งสองข้างของเธอ ปลายนิ้วชี้สะกิดหยอกเอินเม็ดทับทิมสีชมพูเข้มบนดอกบัวทั้งสองข้างพร้อมๆ กันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลิ้นเขาทำงาน ร่างบางสะท้านไหวราวใบไม้ต้องลม...
เรียวปากงามครวญครางแทบไม่เป็นภาษา การตอบรับจากร่างกายเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาเร่งจังหวะเรียวล
