ทิชาไม่แปลกใจว่าทำไมแม่ถึงยอมเปิดใจให้ลุงมานิต เพราะความใจดีเอาใจใส่ ไม่ใช่เฉพาะกับแม่แต่ยังรวมถึงคนงานที่ลุงมานิตปฏิบัติต่อทุกคนราวกับเป็นคนในครอบครัว และนิสัยนี้คงถูกส่งต่อมาถึงมาวินด้วย เธอเห็นเขาพูดคุยหยอกล้อกับทุกคนเหมือนญาติผู้ใหญ่ ไม่เคยถือตัววางมาดคุณหนูใส่ใครทั้งนั้น
มาวินเองก็ไม่ต่างจากพ่อ เขาตักอาหารให้คนรอบข้าง แต่คนที่บ่อยสุดก็คือเธอนั่นเอง
“อันนี้กุ้งของพี่ทิชา อันนี้ของป๊า อันนี้ของน้าลาวรรณวิ นแกะให้เรียบร้อยครับ” เขาสาธยายพลางตักกุ้งใส่จานให้
“ขอบคุณครับลูก” ลาวรรณยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเอ็นดู
“ส่วนอันนี้ของน้ามาลัยกับพี่แววตาครับ”
“ขอบคุณค่ะ คุณหนูของน้าน่ารักที่สุด”
“ถ้าไม่น่ารัก วินก็อดกินของอร่อยสิครับ”
“แหม่ เห็นแก่กินนี่เอง” น้ามิ่งแซวขึ้นเรียกเสียงหัวเราะได้ครืนใหญ่ มาวินค้อนปะหลับปะเหลือก
“วินว่าจะแกะให้น้ามิ่งด้วย ไม่แกะแล้ว แกะกินเองเลย”
“โธ่ น้ามิ่งพูดเล่
