จนกระทั่งถึงวันที่ทิชาและมาวินต้องไปเรียน
ลุงมานิตและคุณแม่ของทิชาอยากไปส่งแต่มาวินปฏิเสธ อาสาขับรถไปส่งพี่สาวด้วยตนเอง คอนโดมิเนียมที่เขาเช่าอยู่ก็ไม่ไกลจากที่พักของเธอมากนัก เขารับปากว่าจะดูแลพี่สาวเป็นอย่างดีและขับรถกลับบ้านมาหาพ่อกับแม่บ่อย ๆ
เมื่อกอดร่ำลากันเรียบร้อยสองหนุ่มสาวก็ออกเดินทาง ซึ่งวันนี้ทิชาค่อนข้างเงียบ คงจะเป็นเพราะความอ่อนเพลียที่มาวิน ทิ้งทวนเมื่อคืนนี้ค่อนข้างหนักหน่วง ขับรถออกไปไม่นานเธอก็หลับไป
เธอตื่นมาอีกทีเพราะมาวินเขย่าปลุก ใบหน้าของเขายิ้มแป้นอยู่ไม่ห่าง
“ใช่ที่นี่ป่ะ วินมาตามจีพีเอสที่ทิชาตั้งไว้” เธอเงยหน้าขึ้นมองแล้วพยักหน้า
“ใช่จ้ะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยววินถอยรถจอดดี ๆ แป๊บนึง”
หลังจากนั้นเขาก็ช่วยเธอถือกระเป๋าข้าวของแล้วเข้าไปในตัวตึก กดลิฟท์ขึ้นไปชั้นห้าอันเป็นห้องของเธอ เปิดประตูเข้าไปวางของเสร็จสรรพ ห้องของทิชาเป็นห้องสตูดิโอขนาดไม่กว้างนักแต่แบ
