EP:07 ลวนลาม
1553 คำ
@ร้านอาหารตามสั่งป้ากลอย
"น้องแตงจ๋า ตักน้ำให้พี่หน่อยสิจ๊ะ"
"ปล่อยกูไอ้แหลม!" แตงกวาข่มเสียงพูด เสียงดังมากไม่ได้เดี๋ยวลูกค้าคนอื่นจะตกใจเอา และก็กลัวว่าแม่ของเธอนั้นจะเห็นด้วย
แม่เธอยังคงถือว่าลูกค้าคือพระเจ้าอยู่ แต่ไม่ใช่สำหรับแตงกวา คนอื่นก็ไม่อะไรหรอก เว้นแต่ไอ้แหลมกับพวกเนี่ยแหละที่ไม่ถูกชะตา
มันวอนตีนมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว โดนอัดไปเท่าไหร่ไม่เคยจำ
เรียนรุ่นเดียวกันแต่อายุไม่เท่ากัน เพราะมันเรียนซ้ำชั้นอยู่สองปี เลยทำให้ได้เรียนคู่กับแตงกวาเรื่อยมา แก่สุดในรุ่น แถมกร่างสุดอีกต่างหาก ไม่ค่อยมีใครกล้าหือเพราะพ่อมันก็ค่อนข้างมีอิทธิพลในหมู่บ้าน
"บริการลูกค้าหน่อยสิจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไม่มาอุดหนุนน้า"
"ไอ้แหลม กูเตือนครั้งสุดท้าย"
"ทำไมล่ะจ๊ะ หืม..."
มันจับแขนของเธอ ก่อนจะค่อยๆ ลูบพร้อมส่งสายตาที่บ่งบอกว่ามันคิดไม่ซื่อกับเธอ ทั้งการกระทำและสายตาของมัน คือการลวนลามแบบหนึ่ง ที่แตงกวาไม่ชอบเอาซะเลย
ปกติก็เกลียดขี้หน้าอยู่แล้ว ยิ่งมาทำแบบนี้อีก มึงอย่าอยู่เลย ลูกค้าก็ลูกค้าเถอะ
"ไอ้นักมวยนั่นน่ะ มันสู้พี่ไม่ได้หรอกนะ พี่รวยกว่า มีรถยนต์ขับ แถมมีเงินให้น้องแตงใช้ด้วย เลิกกับมันเถอะ แล้วมาคบกับพี่ พี่สัญญาว่าน้องแตงจะต้องสบาย"
"หึหึ"
ผัวะ!! ตึง!!
หน้าของไอ้แหลมทิ่มลงโขกกับจานข้าวที่มันกินเหลือไว้ เสียงดังโครม เพราะมันถูกแตงกวาตบจนหัวทิ่มลงโต๊ะ ลูกค้าที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ต่างพากันหันมองด้วยความตกใจ แต่ก็ยังไม่มีใครลุกหนี
"ทำเป็นปากดี ทั้งที่มึงยังแบมือขอตังพ่อมึงอยู่เลย รู้จักทำงานรู้จักทำมาหากินให้ได้ก่อน"
"อีแตง! นี่มึงกล้าตบกูเลยเหรอ?!"
"เออ! มากกว่านี้กูก็กล้า"
"แตงกวาทำอะไรน่ะ หยุดได้แล้วอย่าทะเลาะกัน" แม่ของแตงกวารีบเข้ามาห้าม เพราะกลัวว่ามันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ รู้จักลูกสาวเป็นอย่างดี เธอเป็นคนใจเย็น และไม่ได้มีเรื่องกับใครง่ายๆ ถ้ามันถึงขั้นนี้แล้ว แสดงว่ามันสุดแล้วจริงๆ
"มึงคอยดูนะอีแตง กูพูดดีๆ ด้วยแล้วไม่ชอบ เดี๋ยวมึงเจอ!"
"ไม่ต้องเดี๋ยวมึงมาตอนนี้เลยมา คิดว่ากูกลัวมึงเหรอ โผล่หัวออกมาจากซอกไข่พ่อมึงให้ได้ก่อน ไอ้ลูกแหง่!"
"อีแตง!"
"พอแล้วแตงกวา"
"พอแล้วแหลม กลับไปได้แล้ว อย่ามาวุ่นวายที่ร้านน้า ไม่งั้นน้าจะบอกพ่อเอ็ง"
ไอ้แหลมยอมกลับแต่โดยดี เพราะมันก็ยังกลัวพ่อของมันอยู่ ที่ถูกแตงกวาด่าว่าลูกแหง่น่ะมันเรื่องจริง มันกลัวพ่อมันมากๆ และพ่อมันก็ไม่ได้ชอบที่มันไปหาเรื่องวุ่นวายกับใครด้วย ยิ่งมามีเรื่องกับคนในตลาดแบบนี้ คนเห็นมากมายแบบนี้ พ่อมันคงเสียชื่อเสียงน่าดู กลับไปคงได้โดนพ่อมันซัดไปอีกหลายโบก
"แตงมากับแม่"
แตงกวาถูกแม่ของเธอนั้นพาที่หลังร้าน ไม่รู้ว่าจะถูกต่อว่าหรือถูกตักเตือน แต่เธอก็รู้ดีว่าสิ่งที่เธอทำนั้นมันไม่สมควร
"ทำไมถึงทำแบบนั้นลูก?"
"แตงหมดความอดทนกับมันแล้วค่ะ"
"มันเป็นคนพาล แม่บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับคนพาล เพราะไม่อย่างนั้นเราก็จะกลายเป็นคนพาลไปด้วย"
"แตงพยายามแล้วค่ะแม่ แต่มันทั้งพูดทั้งลวนลามแตง"
"....." คนเป็นแม่ถอนหายใจแรง เพราะแบบนี้สินะ ลูกสาวถึงได้หมดความอดทน
"แตงเตือนมันแล้วแม่ แต่มันไม่หยุดเอง"
"เอาล่ะๆ ไม่เป็นไร ช่างมัน ต่อไปถ้าเจอมันอีกก็หนีมันเสีย จะได้ไม่มีปัญหากับพ่อมันด้วย"
"แตงจะพยายามค่ะแม่"
เลี่ยงที่จะไม่เจอกันมันก็พอทำได้ เพราะเธอก็ไม่ได้อยากเจออยู่แล้ว แต่มันเนี่ยสิชอบมายุ่งกับเธอตลอด ชอบหาเรื่องมาเจอ สุดท้ายก็มีเรื่องกันเพราะเธอไม่ได้ชอบขี้หน้า
@บ้านของแตงกวา
"แตงลูก มากินข้าว"
"ค่ะแม่"
"อารมณ์เย็นลงแล้วหรือยังล่ะห๊ะ"
"ถ้าพรุ่งนี้มันมาอีก แม่ไล่มันไปเลยนะ แตงกลัวว่ามันจะมาทำแม่"
"ไอ้แหลมมันไม่กล้าหรอก ถึงมันจะเกเรแต่มันก็กลัวพ่อมันอยู่นะ"
"พ่อลูกกันนิสัยก็ต้องเหมือนกัน แตงอยากให้แม่ระวังตัว"
"เฮ้อ คิดมากไปแล้วเรา ใครมันจะกล้าทำแบบนั้น"
"ใครไม่กล้า แต่ไอ้แหลมกล้านะแม่"
"เกเรแบบมันไม่กล้าทำอะไรแบบนี้หรอก เอาๆ เลิกพูดเถอะ กินข้าวได้แล้ว"
แตงกวาแค่กลัวว่า ไอ้แหลมมันจะยกพวกมาเกเรที่ร้านของแม่เธอ เดี๋ยวก็จะพาลทำเอาลูกค้าไม่กล้ามานั่งกินอาหารตามสั่งอีก กลัวว่ามันจะพาพวกมารื้อร้าน ทำลายข้าวของ ถึงมันจะไม่เคยเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่เกิดขึ้นนี่นา คนแบบมันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
#ตกดึก
( เป็นอะไรหน้าบูด ) คนปลายสายเอ่ยถาม เพราะกำลังวิดีโอคลอกันอยู่ เลยได้เห็นหน้าตาของแตงกวาที่กำลังบูดบึ้งอยู่
"วันนี้ฉันตบไอ้แหลมด้วย"
( ห๊ะ? ตบมัน? )
"อือ ตบหัวทิ่มโต๊ะเลย"
( ฮ่ะฮ่ะ ทำไมล่ะ มันไปกวนอารมณ์หรือไง ) ถึงจะเป็นนักมวย ใช้ความรุนแรงแข่งขันเพื่อเอาชนะ แต่ก็ใช่ว่าจะสนับสนุนให้ใช้มันในทางรังแกคนอื่น เว้นแต่เรื่องนี้ที่อยู่ๆ เขาก็ขำขึ้นมา
"อือ มันมากินข้าวที่ร้าน แล้วก็..."
( มีอะไรหรือเปล่า? )
"มันพูดกวนตีน แล้วก็พยายามลวนลามฉัน ..ก็เลยตบมัน"
อย่างน้อยมันก็ดีที่แตงกวารู้จักสู้คนไม่อ่อนแอให้คนพาลรังแกอยู่ฝ่ายเดียว เพราะแบบนี้สินะ เธอถึงได้หน้าบูดตั้งแต่รับสายเขา แต่อาจจะเป็นก่อนหน้านั้น
( ตบมันไปแล้ว ไม่หายหงุดหงิดหรือไง หน้าถึงยังได้บูดอยู่ )
"อือ ฉันกลัวอ่ะ กลัวมันพาพวกมาทำลายร้านแม่"
( มันเคยทำเหรอ? )
"ไม่เคย แต่ฉันกลัว มันทำอะไรฉันไม่ได้ กลัวมันจะไปทำกับแม่กับร้าน"
( พี่ว่ามันคงไม่กล้าหรอก ผู้ใหญ่เขาคงไม่อยากเอาชื่อเสียงมาแลกกับเรื่องเกเรของลูกชาย แค่ที่ผ่านมาชาวบ้านก็เอือมกันไม่รู้จะว่าไงแล้ว )
"ฉันก็หวังว่ามันจะคิดแบบนั้นนะพี่ เพราะถ้ามันมาทำ ฉันเอาเรื่องมันถึงบ้านผู้ใหญ่แน่"
ถ้าเรื่องมันเกิดกับตัวเธอมันจะไม่มีปัญหาเลย แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่แม่ของเธอต้องเดือดร้อนเพราะมัน เธอตามเอาเรื่องถึงหัวบันไดบ้านมันแน่ ไม่ได้สนใจด้วยว่าพ่อมันจะใหญ่แค่ไหน เธอเป็นคนไม่ยอมคนอยู่แล้ว ถ้าเรื่องนั้นมันเหลือบ่ากว่าแรง และมันไม่ยุติธรรมจริงๆ ไม่ได้สนใจด้วยว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ
แตงกวาคุยกับแฟนหนุ่มอยู่นานนับชั่วโมง จนกระทั่งแยกย้ายกันไปนอน พอเช้าเธอก็ตื่นแต่เช้าไปช่วยแม่เตรียมของที่ร้านตามปกติเหมือนอย่างเคย
"แตง"
"พี่ไค? ไหนว่าช่วงนี้ซ้อมหนัก"
แตงกวาตกใจ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอเขาเท่าไหร่ เพราะเขาต้องซ้อมหนักและเตรียมตัวขึ้นชกในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า เธอกับเขาเลยได้แค่คุยกันผ่านโทรศัพท์ ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง
"อื้ม ก็หนักเอาเรื่องอยู่" ปากก็ตอบมือก็ช่วยยกของไปวางที่ชั้น
"แล้วพี่แวะมาทำไม มาวิ่งเหรอ?"
"เปล่า พี่ตั้งใจมาหา"
"อะไรของพี่เนี่ย"
"เมื่อวานที่คุยกัน หน้าบูดเชียว เป็นยังไงบ้าง หายหงุดหงิดหรือยัง"
"ตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่ถ้าเจอไอ้แหลมอีก คงได้หงุดหงิดอีก"
"เจ็บมือหรือเปล่า?"
"ห๊ะ?"
"ที่ตบมันไง เจ็บมือมั้ย"
"....."
แตงกวาไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่มองเฉยๆ มองไคโรจับมือเล็กๆ ของเธอไปดู
"พี่คิดว่าไงที่ฉันทำแบบนั้น"
"คนเราถ้าเจออันตรายก็ต้องรู้จักป้องกันตัว รู้จักระวัง รู้จักเอาตัวรอด บางครั้งก็ต้องใช้ความรุนแรงโต้ตอบกลับ พี่ไม่คิดอะไรหรอก"
"....."
"ไว้คราวหน้าพี่จะสอนมวยให้ จะได้เอาไว้ป้องกันตัว"
"ไม่กลัวแตงต่อยพี่อ่อ?"
"กล้าหรือไง"
"เอ้า ทำไมล่ะ"
"พี่สอนมวยให้ก็เท่ากับเป็นครู ต่อยครูมันบาปนะ"
"ถ้างั้นลูกศิษย์ก็เป็นแฟนครูไม่ได้สิ มันผิดนะ"
"เป็นกรณียกเว้น ลูกศิษย์คนนี้ เป็นแฟนพี่ได้"
"ไม่อยากคุยด้วยแล้ว กลับไปเลย!" แตงกวารีบไล่เพราะเขินจนไม่กล้ามองหน้าเขา
"เดี๋ยวสิ ยังช่วยยกของไม่เสร็จเลย รีบไล่จริงเด็กคนนี้"
"......"
- ผู้เขียน
