ใบหน้าเนียนใสในเวลาปกติ ยามนี้กลับซีดเผือด ดวงตากลมโตสั่นระริกขอบตาร้อนผ่าว ก่อนน้ำตาจะไหลรินลงมาอาบแก้มอย่างกลั้นไว้ไม่ไหว แม้จะพยายามทำตัวเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ออกมาต่อหน้าคนเป็นแม่ ที่นอนอยู่บนเตียงด้านหน้าแต่ก็ทำไม่ได้
มือเล็กประคองมือมารดาขึ้นมาแนบแก้ม ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง เพื่อกลั้นเสียงสะอื้น
“แม่จ๋า ทำไมแม่นอนนานจังเลยล่ะ หนูมีเรื่องจะคุยให้แม่ฟังเยอะเลย แม่ตื่นมาฟังหนูหน่อยได้ไหม...อึก...มาฟังว่าลูกสาวแม่เก่งแค่ไหน... หนูเก่งมากกว่าที่แม่คิดเอาไว้อีกนะ หนูเข้มแข็งขึ้นตั้งเยอะแหนะ หนูสามารถดูแลตัวเองได้อย่างที่แม่ต้องการแล้วนะ แม่จะไม่ตื่นขึ้นมาชมหนูหน่อยเหรอ...อึก... หนูอยากนอนกอดแม่เหมือนทุกๆ คืน...หนูอยากกินกับข้าวฝีมือแม่...อึก...หนูอยากฟังเสียงแม่บ่น หนูอยากให้แม่ตื่นมาอยู่กับหนูเหมือนทุกวันที่ผ่านมา...หนูคิดถึงแม่ หนูเหงา” คำพูดมากมาย พรั่งพรูออกมาจากความรู้สึก
