[ทศพล Talk]
ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าควรเรียกความรู้สึกตอนนี้ว่ายังไง มันเป็นความหน่วงที่เกิดขึ้นอยู่ภายในใจ จนไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น เลยตัดสินใจขับรถพานับดาวกลับบ้านใหญ่ทันที เธอก็ไม่ได้ปริปากบ่น ระหว่างทางก็ไม่ถามเซ้าซี้ จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน
ผมแยกออกมาเข้าห้องของตัวเอง ส่วนนับดาวก็แยกออกไปห้องของเธอ แม้สายตาที่ทอดมองมาที่ผมจะเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยอมปล่อยให้ผมได้อยู่อย่างสงบเพียงลำพัง
ผมใช้เวลาทั้งวันไปกับการนอนเปื่อยบนที่นอน และตื่นขึ้นมาอาบน้ำ บรรยากาศในยามค่ำคืนช่างเงียบสงัด เงียบเสียจนผมไม่อยากทนอยู่กับความอึดอัดนี้
เลยตัดสินใจพาตัวเองลงมายังชั้นล่าง และออกมาหานับดาวยังบ้านพักแม่บ้านที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เคาะห้องเพียง 2-3 ที คนในห้องก็เดินมาแง้มเปิดประตู
“มีอะไรเหรอคะ?”
นับดาวชะเง้อคอออกมาถาม ใบหน้างุนงงเล็กน้อยที่เห็นผมลงมาหา
“ขอเข้าไปหน่อย”
ผมไม่รอให้เธออนุญาต รีบแทรกตัวเข
