เขาไม่อยากบอกนางว่าเขากราบทูลฮ่องเต้ว่านางตั้งครรภ์แล้วเพราะฉะนั้นเขาเองก็ต้องการมอบลูกให้นาง
ดวงตากลมโตกะพริบปริบ
“เวลาไหน ก็คงไม่ใช่เวลานี้ ข้าไม่รีบขนาดนั้น อีกอย่างท่านพี่เองก็บาดเจ็บอยู่” นางพูดแล้วเบือนหน้าหนี แสร้งทำยุ่งกับการเก็บล่วมยา พอจะเดินหนีก็ถูกเขาคว้าข้อมือไว้
“บาดเจ็บแต่ข้าก็ทำหน้าที่สามีได้ ข้าบาดเจ็บแต่ไหล่เท่านั้น ตรงบริเวณอื่นของข้าไม่ได้เจ็บ”
เต้เฟยหมั่นไส้จึงนั่งลงแล้วดึงผ้าที่ผูกแผลเขาไว้ให้มันแน่นขึ้น จนคนถูกกระทำอ้าปากร้องซี้ดออกมา
“เจ้านี่ช่างใจร้าย ผิดสตรีทั่วไป”
“ข้าไม่ใช่ฮูหยินโจวคนงามของท่านนี่นา ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้ บ้านป่าเมืองเถื่อนไม่ใช่คุณหนูตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงเหมือนที่ท่านเคยเห็น ถ้าท่านไม่ชอบข้าก็ทนเอาหน่อย...”
“เพราะถ้าเจ้ามีลูกชายเมื่อไรก็จะไปจากข้า ประโยคนี้ข้าฟังจนเบื่อแล้ว เมื่อไรจะเปลี่ยนเป็นประโยคอื่นเสียที”
เต้าเฟยเม้มปากที่เขารู้ทั
