คาดไม่ผิดหากไม่ยุ่งกับศาสตราวุธ นางก็ต้องพาตัวมาอยู่ที่คอกม้าเพียงแต่ว่านางไม่สมควรอยู่กับบุรุษอื่นในเวลาที่เขาไม่อยู่โดยเฉพาะสถานที่ลับตาคนเยี่ยงนี้
เต้าเฟยเกรงว่าถ้าสามีของตัวเองมาเห็นเข้าจะไม่ค่อยดีนัก นางกลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ท่าทางอึกอักของเต้าเฟยหนีไม่พ้นสายตาแหลมคมของหนุ่มทุ่งหญ้า หวงซวนถานเห็นอาการลำบากใจนั้นก็เดาออกว่านางอยากให้เขารีบกลับ
หวงซวนถานห่วงความรู้สึกของเต้าเฟยมากกว่าสิ่งใด เขาไม่อยากทำให้นางเป็นทุกข์ดังนั้นเมื่อมอบของที่นำมาฝากแล้วจึงรีบขอตัว
“ข้ากลับก่อน เราคงได้พบกันอีกครั้งที่วังหลวงในงานฉลองพระประสูติกาลองค์ชายและองค์หญิง ท่านฮูเลกูพ่อของเจ้าสั่งให้พี่ไปร่วมงานครั้งนี้เป็นตัวแทนเผ่าของเราด้วย”
“ฝากบอกท่านพ่อของข้าให้ถนอมสุขภาพด้วย”
“ได้พี่จะบอกให้ เจ้าเองก็ดูแลตัวเองด้วย หากเมืองหลวงอยู่ยากเจ้าอยู่แล้วลำบากใจจงอย่าลืมทุ่งหญ้าของเรา ที่เผ่าเคอเอ่อร์ซินท
