“เจ้าต้องกลับมาหาข้า เจ้าสัญญาจะรอข้า เหตุใดเจ้าจึงทิ้งข้าไป”
น้ำเสียงโศกเศร้าอาดูรของมังกรหนุ่มทำให้เขาปวดแปลบใจไปตามภาพฝัน ลู่เคอตัวต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขารับรู้ได้ถึงเท้าเล็กๆ แต่หนักของคนข้างตัวถีบใส่ร่างเขาอย่างรุนแรงหลายครั้งติดกัน ร่างกำยำไร้อาภรณ์ท่อนบนลุกขึ้นมานั่ง
“เจ้ากล้าถีบข้าหรือเฟยเอ๋อ” เขาดุนางแต่นางไม่ตอบกลับเมื่อตะเกียงถูกจุดขึ้นลู่เคอตัวส่ายหน้าแล้วถอนใจยาวพรืด
“ช่างน่าละอายนักฮูหยินของข้าเวลานอนเจ้าช่างไร้ความเป็นกุลสตรีนับเป็นโชคดีของท่านอ๋องห้า ท่านอ๋องแปดแล้วที่ฮ่องเต้ไม่ได้ยกเจ้าให้เป็นชายาของพวกเขา” นางยกขาจะถีบเขาอีกครั้งทั้งที่เปลือกตาทั้งสองยังปิดสนิท ปากนางก็ร้องตะโกนอย่างเจ็บใจ
“ท่านมันใจร้ายที่สุด ชาติหน้ามีจริงขออย่าให้ข้าจำหน้าท่านได้ มังกรไร้ใจ” มือและเท้าของนางตวัดปาดป่ายไปทั่วลู่เคอตัวจึงมั่นใจว่านางนอนละเมอ
“เฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อ ตื่นสิ” เขาเรียกนางหลา
