ลู่เคอตัวส่ายหน้า เต้าเฟยรู้ว่าเขาคงตำหนินางตามเคยหาว่านางไร้ความเป็นกุลสตรี นางไม่เคยสวมใส่ของประดับหรูหราเช่นนี้ ดวงตาคู่สวยหันไปเห็นฮูหยินของรองแม่ทัพซู่จื่อจึงคิดจะเข้าไปขอความช่วยเหลือ
“ท่านพี่เจ้าคะเดี๋ยวข้ามานะเจ้าคะข้ามองเห็นคนจะช่วย...”
“เจ้านี่ช่างวุ่นวายตามข้ามาเดี๋ยวนี้”
นางพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกเขาคว้าข้อมือแล้วดึงตัวให้เดินตามไป
“ท่านพี่เจ้าคะเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ แค่ข้าไม่คุ้นชินกับการแต่งกายของสตรีชั้นสูงทั้งชุดคลุมฉ่างอีแล้วยังเตี้ยนจึเครื่องประดับทั้งหลายพวกนี้ล้วนแต่เป็นของที่ข้าไม่เคยใส่จึงติดได้ไม่เรียบร้อยท่านโกรธถึงขนาดจะส่งข้ากลับบ้านเชียวหรือเจ้าคะ” เต้าเฟยน้อยใจอยู่ลึกๆเหตุใดสามีของนางถึงเย็นชาใจร้ายกับนางนัก
“พูดมาก” เมื่อถึงบริเวณที่ลับตาคนลู่เคอตัวก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “เข้ามาใกล้ๆ ข้าแล้วหันหลังไป”
เต้เฟยทำตามอย่างว่าง่ายเพราะเสียงจริงจังของเขา
“เราต้อง
