หวงซวนถานมองนางใกล้ๆ ภาพเด็กหญิงกะโปโลวิ่งตามฝูงแกะเมื่อครั้งที่เขากับนางยังเป็นเด็กฉายขึ้นมาในความทรงจำแต่บัดนี้นางเป็นหญิงงามจนเขาก็แทบจะจำไม่ได้
“วันนี้เจ้างามนักยามเจ้าแต่งกายเยี่ยงสตรีชั้นสูงหากใครบอกข้าว่าเจ้าเป็นองค์หญิงต่างแคว้นเดินทางมาร่วมงานข้าก็คงปักใจเชื่อ”
“ท่านพูดเกินไปแล้ว”
เต้าเฟยมองซ้ายมองขวานางไม่อยากให้เกิดเรื่องขึ้นอีกสีหน้าอึดอัดใจของนางย่อมทำให้หวงซวนถานเข้าใจแต่เขามีเรื่องจะถามนางจึงต้องแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น
“ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า ข้าเพิ่งรู้มาเมื่อวานว่าเจ้ากลับไปที่เผ่าเรา แล้วยังไปที่บ้านท่านเตมูจินจริงหรือไม่”
“จริงเจ้าค่ะข้าไปที่บ้านท่านเตมูจินแต่ไม่คิดว่าท่านเตมูจินจะจากโลกนี้ไปแล้ว”
“เจ้ากำลังตามสืบอะไรอยู่ใช่หรือไม่ เหตุใดไม่ยอมบอกข้า เจ้าก็รู้ว่าข้ายินดีช่วยเจ้าทุกเรื่อง”
เต้าเฟยจ้องสายตาเป็นห่วงของเขาด้วยความรู้สึกพิศวงกว่าทุกครั้ง สายตาและน้ำเสียงนั
