“ทหาร” หัวหน้าทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาตบเท้ารอรับคำสั่ง “นำกำลังทหารฝีมือดีที่สุดสิบนายคุ้มกันฮูหยินกลับจวน อารักขาฮูหยินให้ดี ส่งนางให้ถึงจวน ห้ามไม่ให้นางเป็นอะไรแม้เพียงปลายเล็บ”
“ขอรับท่านแม่ทัพ” หัวหน้าทหารรับคำแข็งขันแล้วหันไปหาสตรีที่มีความสำคัญที่สุดในใจของท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเขาไม่กล้าทำงานหละหลวมแม้สักนิดเดียว “เชิญฮูหยินขอรับ”
เต้าเฟยยอมเดินไปกับนายทหารคนนั้นเพราะรู้สถานการณ์ดี นางไม่อยากทำให้เขาเป็นกังวล ทางที่ดีที่สุดคือนางไปรอฟังข่าวที่จวนน่าจะดีกว่า นางใช้สายตามองเขาแต่ลู่เคอตัวไม่เห็น พอนางหันหน้าไป ลู่เคอตัวก็หันมามองนาง เขากำมือแน่น หัวใจปวดร้าวแทบแตกสลายแต่หน้าที่ทำให้เขายืนหยัดต่อไปได้
องค์จักรพรรดิหยางจื่อทราบข่าวการลอบวางเพลิงภายในเมืองหลวง จึงมีพระราชโองการให้ขันทีคนสนิทนำมามอบให้แก่ลู่เคอตัว
ภายในกรมอาญา ลู่เคอตัวก้มหน้ารับพระราชโองการที่มีใจความสำคัญให้รีบจับตัวคนร้
