“ท่านพี่กลับมาเหนื่อยๆนั่งพักก่อนเถอะเจ้าค่ะ” เต้าเฟยรินน้ำชาแล้วส่งให้เขา ลู่เคอตัวรับมาแต่วางไว้อย่างเดิม เท่านี้เต้าเฟยก็รู้แล้วว่าเขาเครียดมาก
นางลุกขึ้นไปบีบนวดไหล่ให้เขาอย่างเอาใจ พลางเอียงหน้าลงมาถาม ทำให้ใบหน้าของเขาและนางอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกชนกัน
“เฟยเอ๋อ มานั่งข้างๆข้าเถอะ ข้าไม่อยากให้เจ้าเหนื่อย”
เต้าเฟยทรุดกายนั่งตามแรงมือของเขา “ตกลงคนร้ายที่ท่านพี่จับได้ ใช่กลุ่มบัวแดงหรือไม่เจ้าคะ”
ลู่เคอตัวพยักหน้าช้าๆ “ใช่ พวกมันสารภาพหมดแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลไปหรอก”
“พวกมันสารภาพว่ามีที่ซ่อนที่เผ่าเคอร์เอ่อร์ซินใช่ไหมเจ้าคะ”
ลู่เคอตัวเผลอหันไปถาม “เจ้ารู้ได้อย่างไร ใครบอกเจ้า”
เต้าเฟยจ้องดวงตาคมกริบของลู่เคอตัวอย่างคนที่เข้าใจทุกอย่างดี “คนของกรมอาญาเดินทางมาบอกข้าก่อนที่ท่านพี่จะกลับ เขามาสอบถามถึงพื้นที่ที่คนร้ายอ้างถึง ข้าเลยรู้”
“เจ้ากรมอาญาทำไมท่านถึงไม่ปรึกษาข้าก่อน” ลู่เคอ
