เต้าเฟยไม่อยากให้พี่สาวต้องเป็นกังวลจึงเบี่ยงเบนความสนใจ “พี่เตี้ยนเฟย พี่ท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว อย่าคิดมากเรื่องนี้อีกเลยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้ากับท่านแม่ทัพเถอะ ข้ากับท่านแม่ทัพต้องรีบสะสางเรื่องกบฏบัวแดงให้เสร็จในเร็ววันเพื่อไม่ให้เผ่าของเราถูกนำไปเกี่ยวข้องด้วย วันนี้ข้าจะขอออกไปข้างนอกนะเจ้าคะ”
เตี้ยนเฟยหน้าเปลี่ยนสีเป็นวิตกขึ้นมาทันที “เจ้าจะไปไหน”
“ข้าจะไปคุกทหารเจ้าค่ะ”
“เต้าเฟยถ้าข้าห้ามเจ้าก็ต้องไปให้ได้ใช่หรือไม่” เต้าเฟยพยักหน้าหนักแน่น เตี้ยนเฟยจึงพูดต่อเสียงอ่อนล้า “งั้นเจ้าก็ต้องระวังตัวให้มากเข้าใจหรือไม่” นางจับมือน้องสาวมาบีบแน่นๆ
“พี่เตี้ยนเฟยวางใจได้ ข้าจะดูแลตัวเองอย่างดี ถ้าเช่นนั้นข้าไปก่อน ข้าจะรีบไปรีบกลับนะเจ้าคะ”
เตี้ยนเฟยได้แต่มองตามหลังร่างบอบบางของน้องสาวที่วิ่งกลับไปยังห้องนอน นางมองดูจากหน้าจวนจึงเห็นว่าเต้าเฟยเปลี่ยนเป็นชุดทะมัดทะแมงรัดกุมแล้วควบม้าออก
