“ไม่ได้” เต้าเฟยรีบห้าม “ขืนท่านนำกำลังทหารเข้ามา ต้าชิงยิ่งจะมิเข้าใจเราผิดหรือ พี่ซวนถานข้าขอร้อง ข้าอยากให้ท่านรีบกลับไปบอกท่านพ่อให้เพิ่มความระมัดระวังในเผ่า ข้ากลัวว่าจะมีกลุ่มบัวแดงแอบไปหลบซ่อนในเผ่าของเราแล้วจะใช้เผ่าของเราเป็นที่ซ่องสุม”
“ข้าจะไม่กลับไปตอนนี้ ข้าเป็นห่วงเจ้านะเต้าเฟย”
“ข้าดูแลตัวเองได้ แต่สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือเราต้องไม่เปิดช่องโหว่ให้พวกโจรถ่อยใช้เผ่าของเราเป็นที่พำนัก และยังแอบอ้างว่าเผ่าเราเกี่ยวข้องกับการก่อกบฏ ไม่อย่างนั้นที่ข้าสู้ลงทุนมาแต่งงานและขอให้ฝ่าบาทประทานที่ทำกินจะสูญสลายไปเปล่าๆ เรื่องนี้คือสิ่งที่สำคัญที่สุดต่างหาก”
“แต่...”
“พี่ซวนถานท่านอย่าลืมหน้าที่รองแม่ทัพ”
หวงซวนถานนิ่งงันไป สีหน้าเกร็งเขม็งไปด้วยเส้นเลือดที่ขึ้นปูดโปน เขาเห็นถึงความเสียสละ ห้าวหาญของเต้าเฟย จึงไม่กล้าใช้ความรู้สึกส่วนตัวมาทำให้เสียงาน
“ตกลงข้าจะกลับเผ่าเราเพื่อไปรายงาน
