เต้าเฟยเริ่มหงุดหงิด เขาจะซักถามอะไรเยอะนัก “ตอนอยู่ที่เผ่าทุกครั้งที่ข้าออกแบบอาวุธแล้วจะสั่งช่างตีขึ้นมาใหม่ ข้าก็จะเป็นคนไปสั่งกับพี่ซวนถานทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนเช่นครั้งก่อน พี่ซวนถานรู้ว่าข้าชอบอาวุธมาก จึงอยากให้ข้าทำมันขึ้นมาด้วยตัวเองทุกขั้นตอน”
คำตอบง่ายๆของเต้าเฟยยิ่งทำให้คนฟังหงุดหงิด พวกเขาสองคนรู้ใจกันขนาดนี้ ได้ ข้าต้องช่วยส่งเสริมพวกเขาใช่หรือไม่ มือของลู่เคอตัวที่กำถ้วยชาบีบแน่นจนแก้วแทบร้าว
“ข้าอนุญาตก็ได้ แต่ให้เจ้าไปรถม้าของจวน มีบ่าวรับใช้ติดตามไปด้วยอีกสามคน ให้กลับภายในเวลาหนึ่งชั่วยามห้ามเกินจากนี้ หากไม่ตกลงเจ้าก็ห้ามไป”
“ท่านพี่ข้าไม่ใช่บ่าวไพร่ของท่านนะเจ้าคะ ข้าจะไปรถม้าแต่จะกลับตอนไหนเป็นเรื่องของข้า”
ลู่เคอตัวลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะทำงานตบโต๊ะดังปัง “หากข้าไม่ยินยอมเจ้าก็ออกจากจวนไปไม่ได้ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเจ้าเป็นคนของจวนแม่ทัพไม่ใช่คนในเผ่าของเจ้าแล้ว”
คนข
