คุณกาบแก้วตักชิมอีกคำก็ยิ่งนึกถึงมารดาจับใจ “หนูรู้ไหม ฉันไม่ได้กินขนมข้าวตูอร่อยๆ แบบนี้มาหกปีได้แล้วมั้ง คุณแม่ท่านลื่นล้มในห้องน้ำแล้วเป็นอัมพฤกษ์น่ะจ้ะ ก่อนฉันมากรุงเทพฯ คุณแม่ก็บ่นอยากกินขนมข้าวตู แต่กินเจ้าไหนก็ไม่อร่อยถูกใจ ถ้าได้กินขนมข้าวตูของหนู ท่านต้องถูกใจแน่ๆ”
วราลียกมือทาบอกด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าคุณยายของพชรจะประสบอุบัติเหตุแล้วยังเป็นอัมพฤกษ์อีก
“คุณสุคนธาเป็นอัมพฤกษ์มาหลายปีแล้วหรือคะ”
คราวนี้เป็นคุณกาบแก้วที่ทำสีหน้าแปลกใจ เธอเองก็เพิ่งจะพบกับวราลีและหนูขนมชั้นที่เห็นว่าเพิ่งเดินหายไปในครัวเป็นครั้งแรก แล้ววราลีรู้ชื่อของมารดานางได้อย่างไร
“ใช่จ้ะ หนูรู้จักคุณแม่ฉันด้วยเหรอ หรือตาพชรเล่าเรื่องคุณยายให้ฟัง สองคนนั้นเขาสนิทกันมาก เพราะคุณแม่ของฉันเลี้ยงตาพชรมาตั้งแต่แกคลอด ยายหลานจะมาห่างกันก็ตอนที่ตาพชรเขาลงมาฝึกงานอยู่ที่กรุงเทพฯ”
วราลีอึกอัก อยากตีปากตัวเองที่หลุดช
