วราลีเก็บกางเกงเนื้อดีของพชรขึ้นมาเป็นชิ้นสุดท้าย หลังจากเมื่อครู่เสื้อผ้าของเธอและเขาหล่นกระจัดกระจายอยู่รอบๆ โซฟา เสียงฝีเท้าที่เดินตรงมาทำให้วราลีรู้ว่าพชรคงตื่นแล้วเดินตามหาเธอ
แสงสลัวจากไฟบางดวงที่เปิดค้างไว้ ทำให้เห็นเขาปรากฏร่างขึ้นในสภาพชวนให้ตะลึงตาค้าง
“คุณ! ปกติคุณเดินออกจากห้องนอนโดยไม่ใส่อะไรเลยแบบนี้เหรอคะ” วราลีสร่างจากอาการมึนเมาเป็นปลิดทิ้งไม่ถึงเสี้ยววินาที
พชรอมยิ้ม แววตาฉายความเจ้าเล่ห์ออกมา “เปล่าครับ”
“ถ้างั้นที่เดินออกมาแบบนี้อย่าบอกนะคะว่าจงใจยั่วลี”
เขาไม่ตอบ ร่างเปลือยของพชรขยับมายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว มือหนาตวัดร่างของเมียมาปะทะแผ่นอก
“ผมถอดเสื้อผ้าลืมไว้ตรงนี้ คิดแล้วว่าคุณต้องออกมาเก็บให้ ผมเกรงใจก็เลยรีบตามออกมา”
“รีบจนไม่หาอะไรปกปิดซะหน่อยเหรอคะ”
“ก็ผมไม่อยากเสียเวลาถอดอีก”
เขามองหน้าวราลีที่ออกอาการพะว้าพะวัง
เท่านั้น มือน้อยๆ ที่ถือเสื้อผ้าของเข
