จอมพลถอนใจ เขาไม่ควรมาใส่อารมณ์กับพัชชาที่ไม่ได้มีความผิด ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าพัชชาคิดอะไรกับตัวเอง แต่ที่ผ่านมา หัวใจของเขามีแต่วราลีมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่ในเมื่อทำทุกอย่างแล้ว วราลีก็ไม่เคยเปิดประตูใจให้ ทำไมเขาถึงไม่ลองเปิดตามองอะไรใหม่ๆ
“คือ... วัตถุดิบทำขนมมันแพง คิดไปคิดมา พี่กินก็ได้”
พัชชาที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นยิ้มทั้งน้ำตา
“จริงเหรอคะพี่หมอ พัชตั้งใจทำเค้กก้อนนี้มาก ใช้เวลาตั้งครึ่งวัน นึกว่าต้องลงไปนอนในถังขยะซะแล้ว”
จอมพลพยักหน้า รอยยิ้มปรากฏเล็กๆ แววตาอ่อนแสงลง “ขอบใจพัชมากนะที่เอามาให้ ขอบใจที่ตั้งใจทำตั้งครึ่งวัน ปกติพัชใช้เวลาทำเค้กนานขนาดนี้เลยเหรอ”
“เปล่าค่ะ แต่เค้กก้อนนี้เป็นเค้กวันเกิดพี่ พัชพิถีพิถันเป็นพิเศษก็เลยใช้เวลานาน”
จอมพลยิ้มๆ มองลงไปในกล่องเค้กดีไซน์สวย มันสวยมากจริงๆ แล้วมองหน้าพัชชา ก่อนแหงนมองฟ้า “เหมือนฝนจะตก เข้าบ้านพ
