พชรเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด แต่พอเห็นวราลีทำหน้างอ “ก็ได้ครับ วันหลังจะไม่สั่งให้โดยพลการ จะถามคุณก่อน พอใจหรือยัง ถ้างั้นเราไปรับลูกกันเถอะ”
วราลียิ้มรับ “พอใจแล้วค่ะ” ในความคิดของวราลี ภรรยาที่ดีควรช่วยเขาเก็บเงินไม่ใช่ช่วยเขาผลาญ ถ้าเขาให้เป็นบางโอกาสเธอจะไม่บ่นเลย ไม่ใช่สั่งโน่นสั่งนี่ให้เมียทุกวัน และไม่ใช่เธอคนเดียวเท่านั้นที่เขาเต็มใจ เขาย่อมเปย์ให้ลูกสาวไม่ต่างกัน แต่รายนั้นไม่บ่นสักคำ ยินดีรับทุกอย่างที่พ่อซื้อให้
“ไปครับ พอใจแล้ว ก็ไปกันเถอะ” พชรกำลังจะเดินนำหน้า แต่วราลีปรายตาไปที่โต๊ะทำงานของเขาเรียกเขาเอาไว้ก่อน
“คุณลืมโทรศัพท์หรือเปล่าคะ”
พชรนึกขึ้นได้ เขาเหลียวมองที่โต๊ะทำงาน เห็นโทรศัพท์ของตนถูกวางลืมไว้อยู่ “จริงด้วยครับ มีเมียมาทำงานด้วยมันดีแบบนี้เอง เป็นหูเป็นตาให้ผมตลอด”
เขาหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเห็นที่หน้าจอว่ามีไลน์ที่ยังไม่ถูกเปิดอ่าน วราลีเห็นสีหน้าของเขาตึงขึ
