“ขนมชั้นต้องกินข้าวเยอะๆ นะลูก เดี๋ยวก็จะถึงวันประกวดแล้ว ย่าจะเอาใจเชียร์เกาะขอบโทรทัศน์ไม่ให้พลาดเลยนะลูก”
“ขอบคุณค่ะคุณย่า”
เสียงแจ้วๆ ที่ดังออกมายิ่งทำให้คุณกาบแก้วคิดถึงหลาน เร่งวันเร่งคืนรอให้หลานรักประกวดเสร็จ เพราะพชรบอกว่าจะพาขนมชั้นมากราบคุณย่าทวดสุคนธา
บัวนวลถือถาดอาหารหน้าตาน่ากินเข้ามาหาคุณกาบแก้วแล้วรีบรายงาน “นายแม่อุ๊ยบ่ากิ๋นข้าวแหมแล้วเจ้านายแม่” (คุณยายท่านไม่แตะอาหารอีกแล้วค่ะคุณนายแม่)
คุณกาบแก้วมอง จอผักกาด น้ำพริกหนุ่ม และผักนึ่ง อาหารพื้นๆ แต่เป็นของโปรดของมารดาที่ไม่ถูกแตะเลยสักนิด จนเวลานี้เย็นชืดหมดแล้ว นางลุกขึ้นจากโซฟา ถอนหายใจ แล้วเดินนำหน้าสาวใช้ตรงไปที่ห้องของมารดาที่สองสาวพยาบาลคอยดูแลอยู่
“บ่ากิ๋น เฮาบ่ากิ๋น หมู่ตั๋วออกไปเต๊อะไป” (ไม่กิน ฉันไม่กิน พวกหล่อนออกไปได้แล้วไป) คุณสุคนธาใช้น้ำเสียงเนือยๆ ทว่าดวงตาแฝงความรำคาญ ไล่พยาบาลหน้าตาจิ้มลิ้มที่กำลังเก
