10 | เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
2031 คำ
10
เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
เมื่อเอ่ยคำสัญญาอย่างไม่เต็มใจ เขาก็จับมือเธอออกจากแขนแล้วลุกขึ้นยืนทันที
“ฉันจะทำมื้อเช้าให้ อยู่เฉยๆอย่าวุ่นวาย อย่าพูดมาก”
“ค่ะ”
แล้วมือสวยก็ยกขึ้นปิดปาก
ไม่รู้ว่าเธอประชดรึเปล่า แต่เขาอยากอยู่คนเดียว อยากอยู่เงียบๆบ้าง หลังจากนั้นนายแพทย์หนุ่มก็ไม่แม้แต่ชายตามอง เขาเดินไปที่ครัวเปิดลงมือทำอาหารให้ ไม่มีเมนูอื่นนอกจากสเต็กปลาแซลมอน เพราะมันง่ายและสะดวกที่สุดแล้ว เมื่อทำเสร็จเขาก็ถือจานไปวางเสิร์ฟทิ้งไว้ที่โต๊ะอาหาร ชี้นิ้วสั่งให้เธอไปนั่งกิน
ก่อนจะเดินไปคว้าไอแพดไปนั่งอีกมุมเงียบๆ คิดหาวิธีสร้างสื่อการเรียนรู้ให้เธอ
ขั้นแรกเขาจะโหลดวิดีโอที่ให้ความรู้เกี่ยวกับผู้หญิงไว้ให้เธอเปิดดูตอนเขาไม่อยู่ และออนไลน์กล้องวงจรปิดทุกตัวในบ้าน เชื่อว่าช่วงแรกอาจจะยากสำหรับเขาและใบชา แต่หากเธอได้เรียนรู้และใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง หลังจากนั้นก็ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันเกินความจำเป็น
“คุณหมอคะ”
หมอปรินซ์ขยับแว่นเล็กน้อยและปรายตามองไปที่ใบชาที่ยังถือส้อมกับมีดอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาสังเกตเห็นปลายมีดกับส้อมยังไม่เปื้อนก็รู้ว่าเธอยังไม่ได้ลงมือกินทั้งๆที่ผ่านมาจะยี่สิบนาทีแล้ว
“มีอะไร”
“ไม่อยากกินอันนี้แล้วค่ะ”
“อย่าเรื่องมาก”
“ใบชาเบื่อ มันซ้ำกับเมื่อวาน”
เธอสร้างปัญหาเก่งจริงๆ อาหารซ้ำกันสองมื้อไม่ได้เลยสินะ คุณหมอหนุ่มถอนหายใจเบื่อหน่ายแล้วก้มดูไอแพดต่อ
“ถ้าไม่กินก็อดตายไป”
น้ำเสียงของเขาไม่มีความห่วงใยใดๆทั้งสิ้น และตอนนี้ก็ไม่เอาใจใครด้วย ซึ่งมันได้ผลที่จะดัดนิสัยเธอ ใบชาทำปากคว่ำและไม่ยอมอดตาย เธอใช้มีดหั่นเนื้อปลาจนเละแล้วใช้ส้อมตักกินทีละคำ มือยังคงสั่นอยู่แต่ไม่เท่าเมื่อวาน หมอปรินซ์เคลื่อนสายตานิ่งๆมองเล็กน้อย พอเห็นว่าเอาเข้าปากเคี้ยวได้กลืนลงคอเขาก็ไม่สนใจเธออีก
จนกระทั่งโหลดทุกวิดีโอเสร็จสร้างเพลย์ลิสให้ เขาก็เดินไปหาเธอที่โต๊ะอาหารวางไอแพดไว้ข้างๆมือ
ใบชาก้มมองและเงยขึ้นมองเขา
“อะไรคะ”
“มันคือไอแพด ตอนนี้เธออ่านหนังสือได้รึเปล่า” เขาถามพลางยืนใช้นิ้วชี้ปัดจอเข้าไปในหน้าโฮม ก่อนจะชี้ที่แอพพลิเคชันวิดีโอที่จะให้เธอใช้งาน
“อ่านว่าอะไร”
“ยูทูบค่ะ” ความรู้ทางด้านภาษาไม่ได้หายไป เหมือนที่เธอพูดได้ ใช้ภาษาไทยเป็น
“อ่านอย่างอื่นได้ไหม” ใบชาพยักหน้า
“อ่านออกค่ะ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร”
“แอพพลิเคชันใช้ดูวิดีโอ ฉันจัดเพลย์ลิสให้หมดแล้ว”
เขาเลื่อนนิ้วกดเปิดวิดีโอ คลิปแรกเป็นคลิปสอนการแต่งตัวของผู้หญิง เธอต้องใส่บรา ใส่แพนตี้ จำแนกบราชนิดต่างๆรวมถึงแพนตี้ที่มีตั้งแต่ธรรมดาจวบจนจีสตริง
พอเห็นใบชาตั้งใจดูเขาก็สบายใจ หยิบจานที่เธอกินเสร็จแล้วไปใส่เครื่องล้างจานไว้ แล้วนำน้ำเปล่าออกมาวางให้แทน
“ฉันจะขึ้นไปอาบน้ำ ดูไปเรื่อยๆ อย่าไปไหน”
“ค่ะ”
เธอรับคำโดยไม่ละสายตาไปจากจอไอแพด หมอปรินซ์จึงเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นห้องตัวเอง แต่ก็ไม่ได้เมินเฉยซะทีเดียว เขาเหมือนคนมีลูก ระหว่างที่เท้าก้าวขึ้นบันไดสายตานิ่งเรียบปรายมองเธอเป็นระยะ ก่อนจะรีบเข้าห้องรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างทำเวลา จากนั้นหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำ สูทตัวหลวม และผ้าพันคอไหมพรมที่ใช้ตอนเดินทางไปต่างประเทศติดมือมาด้วย
ที่เลือกสีดำเพราะจะได้ไม่บางเห็นเธอโนบรา สูทจะช่วยปิดอีกชั้น ส่วนผ้าพันคอเขาต้องปิดรอยช้ำที่คอนั่น ไปถึงห้างค่อยหาผืนใหม่ที่บางกว่านี้ให้
ส่วนข้างล่างไม่ต้องใส่อะไร เพราะเสื้อเชิ้ตของเขาก็ถึงเข่าเธอแล้ว เขาเป็นเจ้าของห้างสิทธิพิเศษมากกว่าใคร ไม่ได้พาเธอเดินว่อนแน่นอน เธอจะได้ช็อปปิงอย่างเอกซ์คลูซีฟ
ห้องน้ำด้านล่างมีแปรงสีฟันโฟมล้างหน้า หมอปรินซ์ฝึกให้ใบชาล้างหน้าแปรงฟันเองก่อน ซึ่งเธอทำได้แต่เดินออกมาเสื้อเชิ้ตสีขาวกลับเปียกไปครึ่งตัว เขาจึงรีบยื่นเสื้อเชิ้ตที่เตรียมไว้ให้ทันที
“เปลี่ยนตัวนี้ซะ”
พอยื่นเสื้อเชิ้ตให้ ใบชาก็รีบปลดกระดุมเสื้อตัวเดิมถอดมันทิ้งทันที ปรินซ์รีบหันหน้าหนีแล้วถอนหายใจออกมาเต้าเธอแวบผ่านหน้าเขาอีกแล้ว
“เสร็จแล้วบอก”
“เสร็จแล้วค่ะ”
หมอปรินซ์หันกลับไปมองแล้วถึงกับชะงัก เธอติดกระดุมผิดข้ามไปติดเม็ดที่สาม จนทำให้เสื้อกระจุกอยู่ตรงกลาง เห็นหน้าอกขาวๆครึ่งค่อน และชายเสื้อยกขึ้นเห็นขาอ่อนนวลเนียน
มันน่านัก
น่าทุบให้ตาย
เขาหงุดหงิดจนเหนื่อย และสุดท้ายต้องลงมือเองด้วยความหงุดหงิดนั่นแหละ
มือใหญ่ส่งไปปลดกระดุมทุกเม็ดออก และเริ่มติดให้ใหม่ตั้งแต่เม็ดแรก
“ใบชาติดไม่ถูกเหรอคะ” เธอถามพร้อมกับเอียงคอมองคนตัวสูง
“ฉันอยากรู้จริงๆก่อนตายเธอไอคิวเท่าไหร่”
“ไอคิว...?”
“ฉันติดให้ดูเมื่อคืน และตอนนี้ฉันก็ใส่เสื้อเชิ้ตอยู่ ถ้าเธอฉลาดพอเธอต้องสังเกต”
บ่นตั้งแต่ติดกระดุมเม็ดแรกจนเม็ดสุดท้าย จากนั้นคว้าสูทมาสวมให้เธอ และคว้าผ้าพันคอมาพันให้หลวมๆ พอแล้วเสร็จคุณหมอหนุ่มก็ไปคว้ากุญแจรถ จับแขนเธอดึงออกจากบ้านไปที่รถลัมโบร์กินีตัวเอง
เขาเปิดประตูยัดเธอขึ้นนั่ง และอ้อมไปเปิดประตูขึ้นนั่งฝั่งคนขับ
ใบชามองรอบๆรถอย่างสนใจ และมองหน้าเขา เธอแอบอมยิ้มกับใบหน้าหล่อเหลาสันจมูกโด่งๆ หมอคนนี้สะกดคำว่าหล่อได้ไม่ยากเลย ต่อให้เขาทำหน้าดุ หน้านิ่งแค่ไหน แต่เธอก็ชอบและอยากอยู่ใกล้ๆเขาที่สุด
แล้วคนถูกมองก็หันมาสบตาเธอ ใช้นิ้วชี้ดันแว่นตรงสันจมูกเล็กน้อย
“ถ้าไม่อยากตายอีกรอบ รัดเข็มขัดนิรภัยซะ”
“ทำยังไงคะ”
“ดู”
เขาคว้าเข็มขัดนิรภัยฝั่งตัวเองดึงให้ดู ใบชาจึงรีบทำตามแล้วส่งยิ้มให้ ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นตอนออกมานอกบ้านกันสองคน ใบชามองออกไปข้างถนนตลอดทาง เธอสังเกตรถ ดูตึก สนใจป้ายโฆษณา หันมาถามอะไรเขาก็ตอบ แต่ถ้าเซ้าซี้ย้ำเกินความจำเป็นเขาจะเงียบ
จนมาถึงห้างสรรพสินค้า ZER ของครอบครัว ปรินซ์ก็ขับรถไปจอดที่จอดพิเศษ และเขาก็ได้รู้ว่าใบชามีอาการผิดปกติอย่างหนึ่ง เมื่อลงจากรถแล้วมีผู้ช่วยเดินมาต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม
“สวัสดีค่ะคุณปรินซ์ วันนี้สนใจสินค้าประเภทไหนคะ”
สองมือของใบชาคว้าแขนเขาทันที เธอก้าวมายืนชิดและเกาะไว้แน่น เขาพยายามจับออกอย่างเหนื่อยใจ แต่เธอกลับกำเสื้อเชิ้ตเขาไว้ มองผู้ช่วยสาวและเงยขึ้นมองเขา ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ต้องจับ” เขากัดฟันบอกเบาๆ
“ไม่เอาคนอื่น ไม่เอานะ”
“ผู้หญิงคนนี้จะช่วยเธอเลือกของใช้ส่วนตัว”
“ไม่ คุณหมอต้องเลือกให้ใบชา ใบชาไม่ไว้ใจคนอื่น”
พนักงานมองหน้าเธอกับเขาสลับกันงุนงง งงที่หมอปรินซ์พาผู้หญิงมา แต่งงมากกว่าที่ผู้หญิงที่พามาดูแปลกๆ ทั้งการแต่งตัวและท่าทางที่หวาดระแวง
“ฉันไม่สามารถจัดการทุกอย่างให้เธอได้”
“ได้สิคะ อย่าให้ใบชาอยู่กับคนอื่น คุณหมออย่าทิ้งใบชานะ ใบชากลัว”
เขาจะบ้า จะบ้าแล้วจริงๆ หมอปรินซ์หันไปลอบถอนหายใจทางอื่น ก่อนจะกัดฟันสู้กับความอดทนอันน้อยนิดของตัวเองอีกรอบ ไม่จับมือเธอออกหันไปพูดกับผู้ช่วยสาวที่ยืนยิ้มจนตาหยี
“ของใช้ส่วนตัวผู้หญิงทั้งหมด”
“ได้ค่ะ เชิญด้านในค่ะ”
พอผู้หญิงคนนั้นผายมือแล้วเดินนำเข้าไปในห้องรับรองพิเศษ เขาก็เดินตามพ่วงคนขี้ระแวงเข้าไปด้วย ยิ่งเห็นคนเยอะใบชายิ่งเกาะเขาไม่ปล่อย ใครคุยด้วยไม่คุย โลกทั้งใบมีแต่คุณหมอที่เธอควงแขนอยู่ตอนนี้
ปรินซ์พาเธอไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน พนักงานสาวสามคนที่สวมยูนิฟอร์มของทางห้างเดินออกมายืนเรียงกันพร้อมกับแท็บเล็ตในมือ
“ขอทราบรอบอกรอบเอวคุณผู้หญิงค่ะ”
“มาวัดเอาแล้วกัน”
เขาจะลุกขึ้นตั้งใจทิ้งเธอให้พนักงานจัดการทั้งหมดหลังจากนี้ แต่ใบชาดึงแขนไว้อีกและส่ายหน้าไม่ยอม ยิ่งไปกว่านั้นเขาเพิ่งรู้สึกได้ว่ามือเธอสั่น ความรำคาญและหงุดหงิดพลันลดลงวูบราวกับโดนน้ำเย็นๆราดหัว
ถึงเขาไม่ใช่จิตแพทย์แต่อาการแบบนี้คงไม่ต่างจากอาการแพนิคเท่าไหร่ เธอคงฝังใจจำมาจากการถูกฆาตกรรม ช่วงเวลานั้นคงเลวร้ายมาก และผลพวงคงมาจาก ‘ความไว้ใจ’
เราทุกคนมีปฏิกิริยาป้องกันตัวเองไม่ว่าด้านใดด้านหนึ่ง ถึงใบชาจะจำไม่ได้ว่าใครทำอะไรกับเธอแต่จิตสำนึกสุดท้ายคงถูกฝังอยู่ในใจลึกๆ
“คุณปรินซ์ยังสะดวกให้ทางเราวัดตัวคุณผู้หญิงไหมคะ”
เขามองหน้าใบชาที่มองหน้าเขาอยู่ก่อนจะหันไปมองพนักงาน
ตราบใดที่ข้างล่างยังไม่แข็ง... อยากเอาคนไข้ตัวเองปลดปล่อยสักที มันคงไม่มีอะไรมากกว่านี้
“ฉันวัดให้เอง”
สายวัดถูกส่งให้นายแพทย์หนุ่ม หมอปรินซ์จึงจับใบชายืนขึ้นและสอดสายวัดไปข้างหลังวัดอกให้เธอ ตอนที่มือแอบโดนอกนุ่มนิ่ม สายตานิ่งเรียบเหลือบมองใบชาเล็กน้อย แต่เธอกลับยิ้มแป้นให้เขา สบายใจที่สุดที่คนทำหน้าที่นี้เป็นคนที่เธอไว้ใจ
“อกสามสิบหก”
พนักงานรีบจด จากนั้นเขาก็ย้ายสายวัดลงมาช่วงเอว
“เอวยี่สิบสาม”
“ค่ะ คุณผู้หญิงเลือกแบบบราได้เลยค่ะ” แท็บเล็ตถูกยื่นให้ใบชา แต่เธอหันไปมองคนข้างๆแล้วกระตุกแขน
“คุณหมอคะ”
“มีอะไรอีก-_-^?”
“เลือกให้ใบชาหน่อยค่ะ”
เขาจ้องหน้าเธอทันที พนักงานแอบอมยิ้มเล็กๆ เลือกชุดชั้นในให้กันมีแค่แฟนกันเท่านั้น!
“เธออยากได้แบบไหน... ก็เลือก”
“คุณหมอชอบแบบไหนเลือกเลยค่ะ”
?!
เขาไม่รู้จะทำหน้ายังไง เขาอาย หัวร้อนหูร้อนไปหมด แต่ก็อยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเหมือนกัน จึงรับแท็บแล็ตมาดูให้จบๆ ตอนนี้ในจอมีให้เลือกทุกแบบทุกแบรนด์ตามรอบอกของใบชาที่พนักงานเซ็ตไว้ ลูกไม้ จีสตริง มีดันทรง หรือไม่มีห่วง
แต่เห็นแล้วภาพในหัวมันมาเอง จินตนาการเป็นเลิศ
เขาเห็นภาพใบชาสวมชุดชั้นในที่ฉายในจอทีละชุดๆตามนิ้วที่เขากดเลือกดู...
เธอเหมาะกับลูกไม้
ส่วนข้างล่าง... จีสตริง
____________
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาจบแล้ว จะอัปจบรวดเดียวตอนได้รับสัญญาค่ะ ตอนนี้สัญญาอยู่ในขั้นตอนสุดท้าย กดเข้าชั้นไว้น้าาา
- ผู้เขียน
