17 | เรื่องของใบชา
1782 คำ
17
เรื่องของใบชา
หลังจากมอบหมายงาน และคนของมาเฟียลงจากรถ หมอปรินซ์ก็นั่งอยู่ในรถสักพัก เขานั่งดูใบชาในจอมือถือกลัวว่าเธอจะทำบ้านพัง แต่เปล่าเลย... ทุกอย่างเรียบร้อยดี เธอเก็บจานไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์ครัว จากนั้นหยิบไอแพดไปนั่งที่โซฟาดึงหมอนมารองตัก แต่ทว่าก้มๆเงยๆบ่อยครั้ง เอาแต่มองไปที่ประตูรอเขากลับบ้านเช่นเดิม
เมื่อไม่มีอะไรให้ห่วงนายแพทย์หนุ่มก็เก็บมือถือและกลับเข้าไปโรงพยาบาลอีกครั้งเพราะมีหลายเคสที่ต้องเรียนรู้กับอาจารย์ แต่ระหว่างที่เดินอยู่ที่ทางเดินเท้าข้างตึก อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาขวางทางเขา
ร่างสูงหยุดชะงักแล้วก้าวเท้าถอยรักษาระยะห่างหนึ่งก้าว สายตาราบเรียบมองไปที่ชัญญ่าที่ล่กลนมองซ้ายมองขวา ก่อนที่เธอจะรีบพูดพร้อมกับยกมือไหว้
“หมอช่วยชัญญ่าได้ไหมคะ”
“ทำไมฉันต้องช่วยเธอ?”
เขาถามกลับไปนิ่งๆ
“ชัญญ่าไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ อยากได้หลักฐานไปแจ้งความค่ะ” เขามองซองสีน้ำตาลที่โผล่จากกระเป๋าเธอ
“เธอได้ไปแล้วนี่” ชัญญ่ารีบดึงออกมาทันที
“แต่ผลตรวจออกมาไม่พบคราบอสุจิ ไม่พบดีเอ็นเอคนอื่นหรือร่องรอยล่วงละเมิดเลยค่ะ”
หมอปรินซ์รับซองสีน้ำตาลมาเปิดดูเอกสารด้านใน สิ่งที่ชัญญ่าพูดเป็นความจริงทุกอย่าง ไม่พบอะไรจากสารคัดหลั่งในช่องคลอด
แล้วเขาก็ส่งเอกสารคืนให้
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
พูดจบก็เดินเลี่ยงสวนชัญญ่าไป คนยืนข้างหลังที่หมดสิ้นหนทางจึงรีบหันตามขวับ และพูดออกมาทันที
“ใบชาตายผิดปกติหมอรู้ใช่ไหมคะ”
คนสวมเสื้อกาวน์หยุดเดิน ชัญญ่าจึงเร่งฝีเท้าไปยืนข้างหน้าเขา รวบรวมความกล้าพูดกับคนที่ไร้อารมณ์ตรงหน้าอีกครั้ง
“และคนในครอบครัวก็น่าสงสัยมาก โดยเฉพาะคู่หมั้น”
“....”
เธอกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นเขายังนิ่งและเงียบอยู่ ก่อนที่จะตัดสินใจพูดความลับที่เก็บไว้มาตลอดสามปี
“คนที่ทำชัญญ่าคือไอ้พี่โดมค่ะ แต่ชัญญ่าทำอะไรไม่ได้เลยเพราะพ่อมันเป็นตำรวจยศใหญ่ มันทำแบบนี้กับชัญญ่ามาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วค่ะ”
พ่อเป็นตำรวจ มิน่าล่ะ...
“เธอนอนกับแฟนเพื่อน?”
คำถามของเขาทำให้น้ำตาที่เก็บกลั้นอยู่ร่วงหล่นลงมา หมอปรินซ์ไม่รู้สึกสงสารหรือเห็นใจ เขาเป็นพวกตายด้านกับน้ำตาผู้หญิง มองคนตรงหน้าร้องไห้ด้วยสายตาเรียบนิ่ง และเลือกฟังหูไว้หู
“ค่ะ แต่บะ... ใบชารู้เรื่องนี้ค่ะ”
“คนตายไปแล้วจะพูดอะไรได้”
“เรื่องจริงค่ะ ใบชารู้ ชัญญ่าเคยวันไนต์กับอีพี่โดมมาก่อนที่ใบชาจะได้พินัยกรรมให้แต่งงานกับมัน ชัญญ่ารีบบอกใบชาตั้งแต่ตอนนั้นเลย แต่ใบชาก็ยังคบกับพี่โดมเพราะสงสัยเรื่องพินัยกรรมและสาเหตุการตายของพ่อแม่”
ผู้หญิงคนนั้นฉลาดกว่าที่คิด
“แล้วไง?”
“ใบชาพยายามหาหลักฐานตลอดค่ะ ชัญญ่าคิดว่าที่ตายอาจจะเพราะเรื่องนี้... อาจจะจับได้แล้วโดนฆ่า”
“ใบชารักผู้ชายคนนั้นรึเปล่า”
เขาถามอะไรออกไป จะอยากรู้ไปทำไม...
จริงสิ จะได้ปะติดปะต่อกับคำพูดพ่อแม่ลูกนั่น และได้รู้ว่าสาเหตุมันมาจากเรื่องหึงหวงรึเปล่า
สุดท้ายนายแพทย์หนุ่มก็หาเหตุผลให้กับคำถามตัวเองได้
“ไม่รักค่ะ”
“...”
“เกลียดเลย ขยะแขยง ตอนไหนที่รู้ว่าอีพี่โดมไปควงผู้หญิง เอากับคนอื่น ใบชามันลุกขึ้นปรบมือเลย”
แสดงว่าไม่ใช่เรื่องหึงหวงและโวยวายจนอีกฝ่ายพลั้งมือ แต่คงเป็นเรื่องอื่น หมอปรินซ์คิดอยู่ในหัวก่อนจะสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงมองคนให้ข้อมูล
“ถึงเธอได้หลักฐานดีเอ็นเอไป ถึงมือตำรวจคดีก็ไม่ถึงไหนอยู่ดี”
ชัญญ่าทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้
“จริงด้วย ชัญญ่าต้องทำยังไงคะ มันเอาคลิปตอนวันไนต์มาขู่ตลอดเลย”
“อยู่เฉยๆ”
“คะ อะไรนะคะ”
“หูหนวกรึไง”
อีกฝ่ายถึงกับเย็นหลังวาบและรีบเม้มริมฝีปากไว้ทันที ตอนนี้ไม่กล้าแม้จะมองสายตาเย็นชาของหมอปรินซ์ที่จ้องกลับมา
“แล้วไม่ต้องมาโผล่ที่นี่อีก”
“ดะ ได้ค่ะ”
ที่เขาไม่เอ่ยปากช่วยเพราะไม่รู้ใจอีกฝ่าย การไล่เธอไปเพราะที่นี่ก็ไม่มีความยุติธรรมให้ มีแต่ทำให้อีกฝ่ายไหวตัวทันและพานจะทำร้ายเธออีก
»——————•♛•——————«
รู้มาตลอดเลยงั้นเหรอ...
ต่อสู้มาคนเดียวจนตัวตาย
เป็นหมาน้อยที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะจริงๆ
ยังไม่หมดวันข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวใบชาก็ถึงมือเขาแล้ว บ้านของเธอมีโรงงาน และทำบริษัทเกี่ยวกับชุดเครื่องแบบนักเรียน ธุรกิจนี้ไม่ใช่มรดกตกทอดจากใคร แต่พ่อของเธอเป็นคนก่อตั้งเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว มันไม่ใช่ศึกชิงมรดกแต่พวกมันเป็นโจรดีๆนี่เอง
เพราะตอนนี้ใบชาเป็นผู้ถือหุ้นสูงสุด ถ้าเธอตายไปหุ้นก็จะถูกขายหรือกระจายลงสู่พวกถือหุ้นคนอื่นๆ
หลังจากเคลียร์เคสคนตายที่โรงพยาบาล หมอปรินซ์ก็ขับรถไปบริษัท P Medical บริษัทเครื่องมือแพทย์ที่ตกทอดให้เขาบริหาร
เสื้อกาวน์สีขาวเปลี่ยนเป็นสูททางการ จากนายแพทย์หนุ่มกลายเป็นท่านประธานที่บริหารบริษัทจนทำกำไรอย่างต่อเนื่อง เมื่อมาถึงก้าวลงจากรถเดินเข้าตึกพนักงานทุกแผนกต่างก็รีบยืนขึ้นแล้วยกมือไหว้ เขาก้มหัวเล็กน้อยเดินตรงไปที่ลิฟต์กดชั้นบนสุดไปที่ห้องทำงาน
แค่รู้ว่าท่านประธานจะมาเลขาต้องเตรียมเอกสารทุกอย่างอย่างเป็นระบบและเรียบร้อย เพราะเวลาของเขามีน้อยมากจริงๆ
เมื่อปรินซ์หย่อนกายนั่งที่เก้าอี้ทำงานดึงปากกาออกมา เลขาที่เดินตามติดๆก็รีบก้าวมายืนหน้าโต๊ะแล้วเปิดเอกสารที่เขาต้องเซ็นให้อย่างมืออาชีพ
แต่ครั้งนี้ไม่ปกติหัวปากกายังไม่กดลงกระดาษ เขาก็ชะงักไป
“เดี๋ยว”
“คะ? เอกสารผิดเหรอคะคุณปรินซ์ แจงจะรีบแก้ไขค่ะ”
เลขารีบก้มหน้าดึงเอกสารกลับ แต่เขายกมือขึ้นปรามไว้ แล้วมือนั้นก็เปิดเสื้อสูทหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดแอพพลิเคชันกล้องวงจรปิดดูแทน
เลขาสาวยืนมองอย่างงุนงง เพราะเห็นมุมปากของเจ้านายหนุ่มยกยิ้ม
ในจอใบชากำลังอุ่นข้าวอีกมื้อกิน เธอทำหน้ายู่กอดอกมองของในจานด้วยท่าทางเบื่อมันบรม โดยรอบปกติทุกอย่างบ้านยังไม่ได้พังแต่อย่างใด เห็นแบบนั้นก็สบายใจปรินซ์วางมือถือไว้บนโต๊ะทำงานโดยไม่ได้ปิดหน้าจอ
เลขาที่ยืนอยู่แอบเหลือบมองแล้วอมยิ้ม แต่เสียงเขาดึงสายตากลับมาก่อน
“วันนี้ใครประชุม?”
“คุณลูกโป่งเข้าประชุมเมื่อเช้าค่ะ”
ลูกโป่งคือน้องสาวฝาแฝดของเขา เธอมีธุรกิจส่วนตัวและมีตำแหน่งรองประธานใน P Medical พอรู้แบบนั้นปรินซ์ก็ก้มอ่านสรุปการประชุมอย่างละเอียดและดูงบประมาณที่เลขาสรุปมา ก่อนจะเซ็นอนุมัติในช่องสุดท้าย
“คุณปรินซ์รับของว่างไหมคะ”
“ไม่ เอกสารหมดรึยัง”
“ที่คุณปรินซ์ต้องเซ็นหมดแล้วค่ะ แต่มีเอกสารที่คุณปรินซ์ต้องอ่าน เป็นแผนการตลาดที่ฝ่ายการตลาดทำเสนอโรงพยาบาลค่ะ”
เลขาวางแฟ้มถัดไปลงบนโต๊ะเบาๆ แต่เขาเปิดดูเอกสารในแฟ้มเพียงหน้าเดียวก็หยิบแฟ้มลุกขึ้นยืนทันที
“ฉันจะส่งฟีดแบ็กกลับทางอีเมล”
พูดจบก็คว้ามือถือแล้วเดินออกไป เลขาที่ยืนงงอยู่รีบดึงสติแล้วเดินเร็วๆไปเปิดประตูให้ตัวแทบปลิว จริงอยู่ที่เขาไม่ค่อยมีเวลา แต่รอบนี้มาเร็วไปเร็วจนเลขายืนมองตามหลังและยกนาฬิกาข้อมือดูเวลาอีกครั้ง
โห ท่านประธานอยู่บริษัทสิบห้านาทีเป๊ะ!
»——————•♛•——————«
หมดหน้าที่ของวันนี้แล้วและหมดเร็วกว่าปกติ แต่ก่อนกลับบ้านหมอปรินซ์เลือกแวะซุปเปอร์ คนอื่นอาจจะปกติแต่สำหรับเขาไม่เลย นานทีปีหนเขาจะซื้อของเข้าตู้เย็น เพราะมันเสียเวลาชีวิต
มือหนึ่งข้างจับรถเข็น อีกมือกดโทรศัพท์ ร่างสูงเดินไปที่ตู้ผลไม้ก่อนจะลองกดเฟซไทม์เข้าเครื่องไอแพดที่ใบชาใช้อยู่
ลองดูว่าเธอจะรับเป็นรึเปล่า...
(เอ๊ะ มีแบบนี้ด้วย)
เสียงเธอมาก่อนภาพ หมอปรินซ์จึงเปิดกล้องหลังและยกมือถือขึ้นให้เธอดูผลไม้ในตู้แทน
“จะกินอะไร”
(คุณหมออยู่ไหน ทำไมไม่มีหน้าคุณหมอเหมือนมีหน้าใบชาคะ)
หน้าเธอเต็มกล้องเหมือนคนแก่ที่เฟซไทม์ไม่เป็น
“ฉันผ่านซุปเปอร์พอดี เธอจะกินอะไร”
(อะไรก็ได้ค่ะที่ไม่เหมือนวันนี้ ใบชาเบื่อ)
“ผลไม้?” เขาหยิบส้มให้เธอดู
(เอาค่ะ) หมอปรินซ์วางลงรถเข็น จากนั้นหยิบสตรอว์เบอร์รีต่อ
(เอาค่ะ)
หยิบกีวี่
(เอาค่ะ)
หยิบสาลี่
(เอาค่ะ)
หยิบองุ่น
(เอาด้วยค่ะ)
“กินไม่หมดฉันจะตี”
(คุณหมอก็กินด้วยสิคะ) เขาไม่ตอบเดินไปหยิบนมใส่รถเข็นโดยไม่ถามเธอ เพราะถ้าถามเธอก็ตอบ ‘เอาค่ะ’ เหมือนเดิม
(คุณหมอจะกลับรึยังคะ)
“กำลัง”
(ใบชาทำอาหารรอนะ) เขาหยุดเดินแล้วก้มลงดูจอมือถือทันที เธอพูดแบบนี้บ้านเขาจะฉิบหายไฟไหม้รึเปล่า
“ทำอะไร”
(เหมือนที่คุณหมอทำค่ะ)
“อะไรล่ะ”
(ทำไข่เจียวไงคะ)
“ไม่ต้อง ฉันไม่กิน อยากได้อะไรอีกไหม ฉันเสียเวลากับเธอมามากแล้ว”
ใบชายิ้มให้เขาจนแก้มเต็มกล้อง
(ใบชาอยากได้คุณหมอค่ะ รีบกลับมานะคะ ใบชาอยากทำแบบนั้นกับคุณหมออีก)
....
ทำ... แบบ... นั้น?
มือหมอปรินซ์กดวางสายทันที และหันไปมองเชลฟ์ถุงยางอนามัยอัตโนมัติ ถ้าใบชาติดมันคนแบบเขาจะเป็นคนดีได้สักกี่น้ำ?
หรือต้องประเคนน้ำให้เธอให้จบๆไป?
แต่กลัวจะเย็ตเธอไม่หยุดนี่สิ...
- ผู้เขียน
