16 | ปกป้อง
1834 คำ
16
ปกป้อง
หมอปรินซ์ยืนมองคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา สิ่งที่เห็นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใบชาขาดเขาไม่ได้จริงๆเธอคว้าหมอนที่เขาหนุนมากอดไว้ ใช้แก้มแอบอิงราวกับได้กอดตัวเขาอยู่
เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง...
การทดลองของเขาผิดคาดไปหมด จากที่ไม่อยากใกล้ชิดใครก็ต้องใกล้ชิด จากที่ไม่คิดสนใจเรื่องนั้น ในหัวเขาก็มีเสียงหวานๆของเธอวนเวียนอยู่ในหัว
นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตัดใจหันหลังไปจัดการตัวเองเตรียมตัวไปทำงาน แต่ออกมาเธอก็ยังนอนหลับ นายแพทย์หนุ่มจึงพลิกนาฬิกาข้อมือดูอีกครั้ง พอเห็นว่าเวลายังพอมีจึงลงไปข้างล่างเตรียมมื้อเช้าและมื้อเที่ยงให้
เขาทำสเต็กปลาแซลมอนทิ้งไว้กับสลัดผัก ส่วนมื้อเที่ยงก็อย่างเดิมทำเป็นสองจาน จากนั้นแรปใส่ตู้เย็นและเขียนโน้ตบอกวิธีอุ่นอาหารอย่างละเอียดแปะไว้ที่ตู้เย็น ใบชาอ่านหนังสือได้เธอคงทำได้ไม่ยาก เพราะตอนนี้ก็เข้ารูปเข้ารอยไม่ป้ำๆเป๋อๆบอกอะไรก็ทำตามได้หมดแล้ว
แต่ก่อนจะออกจากบ้านหมอปรินซ์ก็ยังไม่สบายใจ เขากลับขึ้นไปที่ห้องนอนอีกครั้ง เดินไปหยุดยืนข้างเตียงมองใบชาที่ยังหลับอยู่
มือใหญ่อังหน้าผากและลำคอของเธอ
พอเห็นว่าตัวไม่ร้อนหรือเย็นเกินไปก็วางใจเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“ฉันจะออกไปทำงาน เย็นๆจะกลับ”
ใบชาค่อยๆเปิดตาขึ้นมอง พอเธอเห็นเขาแต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบลุกขึ้นนั่งและสวมกอดทันที คนยืนอยู่ถึงกับนิ่งหัวใจเกือบหยุดเต้นกะทันหัน เพราะหน้าเธอแนบกับเป้ากางเกงเป๊ะราวกับจับวาง แถมยังซุกไซ้คลอเคลียจนมันรู้สึกถึงด้านใน
“รีบกลับมานะคะคุณหมอ”
เขาก้มลงมองพร้อมกับวางมือใหญ่ไว้บนหัวเธอ ตั้งใจจะผลักออกแต่มือกลับไม่ทำตามคำสั่งสมองเลย... เรียวนิ้วยาวสอดตามเส้นผมสลวยคล้ายจะขยุ้มรวบผมเธอ
แต่เมื่อใบชาช้อนตามอง มือนั้นก็หยุดเกเรทันที
“วันนี้มีอะไรกินคะ”
“ก็... เหมือนเดิม”
“เบื่อจัง อยากกินอย่างอื่นค่ะ”
“อย่าเรื่องมาก มีแค่ไหนก็กินแค่นั้น วิธีอุ่นอาหารฉันเขียนไว้หมดแล้ว อ่านดีๆก่อนทำ”
ใบชาพยักหน้าหงึกๆ คางของเธอเลยถูที่เป้ากางเกงของเขา หมอปรินซ์ถึงกับทนไม่ไหว เขาจับแขนหมับและแกะเธอออกไปจากนั้นก้าวถอยออกมา
“อย่าทำบ้านฉันไฟไหม้ล่ะ”
“ค่ะ”
เมื่อเธอรับปากเขาก็เดินไปหยิบกระเป๋าถือแล้วเดินออกไปจากห้อง ไม่แม้แต่หันกลับไปมองเสียงใสๆที่เอ่ยย้ำตามหลัง
“อย่าลืมใบชานะคะ”
“ใบชารอนะ”
“ใบชาอยู่ตรงนี้นะคะ”
ให้ตาย ผู้หญิงคนนี้กวนใจเขาจริงๆ...
»——————•♛•——————«
โรงพยาบาล...
หมอเรซิเดนซ์สามอย่างเขากำลังปฏิบัติงานด้านการแพทย์เฉพาะทางภายใต้การควบคุมของอาจารย์แพทย์ก็จริง แต่หมอปรินซ์ไม่ได้ทำงานเป็นบุคลากรของทางโรงพยาบาล ณ โรงพยาบาลแห่งนี้เขาแค่มาเรียนรู้ในภาคปฏิบัติเพิ่มพูนทักษะ แต่เจ้าหน้าที่ พยาบาล หรือแม้แต่หมอคนอื่นๆต่างเคารพนับถือมันสมองของเขา
เคสบางเคสอาจารย์แพทย์สามารถทิ้งให้เขาจัดการอย่างไม่ลังเล อาจจะดูไว้ใจ แต่อีกอย่างมันคือความหละหลวมของระบบการแพทย์ หมอทุกคนไม่ใช่คนดีไม่ต่างกับตำรวจ ถ้าในวงการนิติเวชและกฎหมายมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่โปร่งใส คนตายหรือคนไข้ก็มองไม่เห็นความยุติธรรม
อย่างเช่นเคสนี้ก็ถูกโยนมาให้เขา... ถ้าคดีไม่ดัง ไม่ใช่เคสใหญ่ ใครจะใส่ใจอยากเอาหน้า
“คนไข้โดนข่มขืนมาน่ะ ฝากด้วย”
เขารับแฟ้มมาจากอาจารย์แพทย์ท่านหนึ่ง ก่อนที่จะเปิดอ่านแล้วเดินเข้าไปในห้องตรวจภายในนั่งรอคนไข้เข้ามา
แต่ทว่า... คนที่เข้ามากลับเป็นชัญญ่า
เธอชะงักเล็กน้อย และค่อยๆก้าวเข้ามาช้าๆ มองหน้าหมอสลับกับขาหยั่งที่อยู่ด้านในสุด หมอปรินซ์ไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมาเมื่อเห็นหน้าเธอ ชี้ไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะให้คนไข้นั่ง นี่ถือเป็นเรื่องปกติเขาเห็นมานักต่อนัก ถึงจะเป็นเพื่อนใบชาก็ไม่ได้พิเศษอะไร
“หมอ... ใช่หมอคนที่ไปงานศพใบชาไหมคะ”
“อืม...” เขาตอบเบาๆ แล้วกดปากกาเตรียมจด consult
“เพื่อประโยชน์ของคุณ ช่วยตอบคำถามตามความจริง ระเบียนประวัตินี้จะเป็นแฟ้มลับ”
“ได้ค่ะ”
“คุณโดนล่วงละเมิดมากี่ชั่วโมง?”
“ประมาณ... แปดค่ะ”
“อีกฝ่ายสวมถุงยางอนามัยรึเปล่า” เธอก้มหน้าลงแล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่สวมค่ะ”
“หลั่งนอกหรือหลั่งใน”
“ข้างในค่ะ” เขาใช้ปากกาขีดว่าต้องตรวจจุดไหนบ้าง ก่อนจะมองหน้าชัญญ่าที่น้ำตาคลอเบ้าแล้ว
“หมอช่วย...”
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“เคสนี้ผมรับเอง”
หมอปรินซ์หันไปมองคนเปิดประตูเข้ามาทันที แค่เห็นหน้าอารมณ์ของเขาก็กรุ่นขึ้นมาในอก หมอภาสคือคนที่ปลอมผลวินิจฉัยศพใบชา ตอนนี้ก็ทำเรื่องผิดที่เปิดประตูเข้ามาในห้องตรวจในเคสล่วงละเมิด
“ผมคอนเซาท์คนไข้แล้ว” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เคสนี้ของผม หมอปรินซ์เป็นแค่เรซิเดนซ์ผมว่าปล่อยเคสให้ผมเถอะครับ” เขายืนขึ้นจนชัญญ่าช้อนตามอง น้ำตาที่ค้างอยู่ในตาร่วงลงมาเผาะ
คนตัวสูงเดินออกไปจากโต๊ะสอดมือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์ หมอภาสเป็นหมอเฉพาะทางนิติเวช เขาเป็นเรซิเดนซ์ที่อีกเดือนเดียวก็มีตำแหน่งไม่ต่างกัน สายตานิ่งเรียบมองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาด้านชาไร้ความหมาย แต่ลึกๆรู้ไส้รู้พุงรุ่นพี่ตัวเองและรู้ไปถึงสันดานโลภมาก
“เคสล่วงละเมิด ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดีต่อคนไข้ แม้แต่หมอคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์เปิดระเบียนประวัติ แต่นี่หมอรู้สองคน... มันผิด”
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ ถ้าผมกับหมอปรินซ์ไม่พูดก็ไม่มีใครรู้” เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างสมเพช
“หึ หมอภาสไม่ให้เกียรติคนไข้แม้กระทั่งคนตายและคนเป็นเลยสินะ”
หมอภาสยืนนิ่ง แผ่นหลังเย็นวูบเพราะคำพูดและสายตาของเขา แต่ก็กลั้นใจสู้ยืนยืดอกขึ้น เพราะตัวเองเป็นบุคลากรของโรงพยาบาลที่มีสิทธิ์และอำนาจมากกว่า
“ผมมีสิทธิ์ครับหมอ ถ้าผมเป็นหมอรวยขนาดนี้ ผมไม่มานั่งตรวจชิ้นเนื้อศพหรอก”
เขาลอบหัวเราะ
“นั่นสิ... ทำไมนะ หรือเพราะวงการนี้มันมีเหี้ยปะปนจนคนรวยแบบผมทนไม่ไหว”
หมอภาสกำคอเสื้อเขาทันที แต่พอสบตาเขามือนั้นก็ค่อยๆปล่อย สายตาหมอปรินซ์เหนือกว่าอย่างชัดเจน เขาไม่กลัว ไม่สนใจ พร้อมจะบีบอีกฝ่ายให้เละเช่นกัน ชัญญ่านั่งมองภาพนั้นด้วยความตกใจ
จนสุดท้ายหมอปรินซ์เอ่ยขึ้นมา
“ถ้าเคสนี้ผิดปกติอีกเคส... ผมก็จะทำกับหมอภาสเหมือนที่หมอภาสทำกับเคสอื่นๆ”
คนฟังประโยคนั้นกัดฟันแน่น มองตามคนตัวสูงที่เดินออกไป
ในหัวหมอปรินซ์ปะติดปะต่อเรื่องอย่างรวดเร็วรู้สึกถึงความผิดปกติ แปดชั่วโมงถ้านับย้อนไปมันก็คาบเกี่ยวกับช่วงที่เขาเห็นชัญญ่าอยู่กับโดมที่งานศพ เธอมาตรวจหาพยานหลักฐานแบบนี้ไม่มีเหตุผลอื่นแน่ นอกจากหาหลักฐานไปแจ้งความ
หมอปรินซ์ไปที่ดาดฟ้าเคาะบุหรี่ที่หลังมือหยิบขึ้นมาคาบ จากนั้นจุดสูบปล่อยควันขาวลอยคลุ้งไปตามลม ก่อนจะหยิบมือถือเปิดแอพพลิเคชันกล้องวงจรปิดดูรอบที่ห้าของวัน
ใบชาตื่นแล้ว... เธอกำลังยืนอยู่หน้าตู้เย็นอ่านโน้ตของเขา อ่านเสร็จก็ไปที่ไมโครเวฟ เดินไปเดินมาหลายรอบราวกับทวนว่าตัวเองทำถูกรึเปล่า
ริมฝีปากหนักที่ยิ้มยากเผยยิ้มออกมาไม่รู้ตัว เขายืนสูบบุหรี่และแอบดูเธอในจอมือถือจนใบชาอุ่นสเต็กเสร็จและถือจานไปนั่งกิน แต่พอนั่งตาก็มองที่ประตูอีกแล้ว
มองแล้วมองอีก และกินไปด้วย
ยัยหมาน้อย
โอเค เขาจะรีบกลับ...
‘ครืดดดดด , ครืดดดดดด’
ภาพถูกตัดไปเพราะมือถือของเขามีสายโทรเข้ามา หมอปรินซ์จึงกดรับสายทันที เพราะเบอร์นี้เป็นเบอร์ที่เขารู้จัก
“ว่าไง”
(สวัสดีครับ ผมกิตครับคุณปรินซ์... มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ)
คนของมาเฟีย คนของออสติน รู้แบบนั้นเขาก็ยกนาฬิกาข้อมือดูทันทีก่อนที่จะเอ่ยตอบปลายสาย
“อีกสิบนาทีกูจะรอในรถ”
(ครับ)
นายแพทย์หนุ่มโยนบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบมันทิ้ง จากนั้นเปิดประตูดาดฟ้าลงบันไดไปกดลิฟต์ลงไปที่ลานจอดรถ เขาขึ้นไปนั่งบนรถปอร์เช่ไทคานน์ของตัวเองแล้วสตาร์ททิ้งไว้ ตามองนาฬิกาที่หน้าปัดครบสิบนาที ก็มีเสียงเคาะกระจกตามเวลาที่กำหนด
เขาปลดล็อกรถให้อีกคนขึ้นมานั่ง มือซ้ายมาเฟียที่ได้รับคำสั่งก้มหัวคำนับทันที
“ขออนุญาตครับคุณปรินซ์”
หมอปรินซ์ส่งชื่อนามสกุลใบชาที่เขียนไว้ในกระดาษให้
“ตามสืบทุกคนที่อยู่รอบตัวผู้หญิงคนนี้” กิตรับกระดาษไป และพิมพ์ชื่อ นางสาวบัณทิตา ไอยราไพศาล ลงแท็บเล็ตขนาดเล็กที่มีฐานข้อมูลทุกอย่าง แม้แต่ข้อมูลของภาครัฐ
“เรียนคณะบริหารปีสามที่ LDZ แต่ถูกแจ้งตายแล้วครับ”
“ใช่... ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว กูต้องการหาตัวฆาตกรและหาคนที่ได้ผลประโยชน์กับการตายของผู้หญิงคนนี้ทุกคน”
ในทะเบียนนักศึกษามีข้อมูลส่วนตัวใบชาทั้งหมด รวมถึงทะเบียนบ้านและที่อยู่ กิตหันหน้าจอให้หมอปรินซ์ดู
“จับตาดูคนในบ้านตามที่อยู่นี้ และผู้ชายชื่อโดม รวมถึงเพื่อนของเธออีกสองคนที่ชื่อมลกับชัญญ่า ”
“ได้แล้วคุณปรินซ์จะให้ผมทำยังไงต่อครับ เก็บเลยไหมครับ?”
นายแพทย์หนุ่มใช้นิ้วชี้ดันแว่นที่สันจมูกเล็กน้อย มองไปที่รูปถ่ายนักศึกษาของใบชาที่อยู่บนหน้าจอ
ฉันจะทวงความยุติธรรมคืนให้เธอเอง...
“เรื่องนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่กู...”
“ได้ครับคุณปรินซ์”
- ผู้เขียน
