15 | คนเดียวที่ไว้ใจ (NC20+)
1965 คำ
15
คนเดียวที่ไว้ใจ
ความลื่นของสบู่และความนุ่มนิ่มสู้มือของเธอทำให้นายแพทย์หนุ่มเริ่มสนุกกับมัน เขาลูบไล้เธอเล่นซ้ำๆ จ้องหน้าหาคำตอบให้ตัวเองว่าเธอจะเสร็จเมื่อไหร่
ใบชาเสียวสะท้านเธอกัดริมฝีปากมองกลับตาละห้อย ลมหายใจหอบกระชั้นขึ้น อกอวบเด้งเล็กน้อยตามจังหวะที่เขาเคลื่อนนิ้วบดคลึง หมอปรินซ์ทนดูไม่ไหวกดตามองเพียงนิดและขยับเข้าไปประชิดตัว
จากนั้นเอียงใบหน้ากดริมฝีปากแนบหูร้อนๆของเธอ กระซิบกระซาบ
“เธอยังปิดสนิทอยู่เลยนี่...”
แค่นิ้วลูบไล้ผ่านปากทางรักด้านล่าง เขาก็รู้ทันทีว่าเธอไม่เคยผ่านอะไรมา ใบชาหลับตาพริ้มสวมกอดเขาไว้ นอกจากเสียงซี้ดที่ลอดผ่านไรฟัน เสียงครางของเธอก็เป็นชนวนที่ทำความอดทนเขาถดถอยไป
“คะ คุณหมอ... บะ ใบชาเสียว อ๊ะ อ๊ะ อื้อ~”
“เธอนี่วอนขึ้นทุกทีเลยนะ...”
“อะ อ๊ะ อ๊า คุณหมอคะ~”
เสียงครางดังขึ้นเมื่อนิ้วของเขาบดคลึงเธอถี่กระชั้น หลังใบชาติดแหง็กกับผนังห้องน้ำราวกับถูกจองจำ หมอปรินซ์จึงยกขาเหยียบยันชั้นด้านล่างยกขาเธอหนึ่งข้างขึ้นพาดขาเขาไว้ เปิดทางให้ตัวเองได้เล่นงานอย่างเต็มที่
ใจเธอจะขาดขึ้นทุกที ขาอ่อนยวบอยู่บ่อยครั้ง ใบชาเกาะไหล่กว้างตัวสั่น สะบัดสะบั้นกับอารมณ์ที่วิ่งพล่านในกาย
“คุณหมอ...”
“อยากให้หยุดไหม”
“ไม่ ยะ อย่าหยุดนะคะ”
เขาไม่หยุดอยู่แล้ว เพราะยังไม่ถึงเป้าหมาย ถึงมือของเขาจะเต็มไปด้วยสบู่แต่ก็รู้ว่าเธอปล่อยน้ำลื่นๆออกมาแค่ไหน ใบชากำลังทะยานไปถึงจุดหมายของเธอในไม่ช้า
เธอจึงไวต่ออารมณ์จนรู้สึกมากขึ้นและทรมาน
เสียวจนยืนนิ่งไม่ได้
ตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ทั้งออดอ้อนและยั่วยวน
นายแพทย์หนุ่มที่รู้สรีระสตรีและรู้ทุกเส้นประสาทสัมผัสวนนิ้วคลึงเธอช้าลง ทำให้ใบชารู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงลงจากฟ้าวูบวาบทั่วท้อง แต่ทุกการขยับ... ปลายนิ้วซนกดส่วนที่ไวต่อความรู้สึกมากที่สุด
ใบชาตัวกระตุกฮวบๆ
ตัวสั่น หายใจแรงขึ้น จากนั้นบีบหมับ! ที่แขนของเขา
“อะ อื้อ! คะ คุณหมอ!”
ตัวที่สั่นริกๆตาที่ช้อนมอง ไหล่ที่ห่อเข้ากับลมหายใจที่ขาดห้วงไปชั่วขณะทำให้หมออย่างเขารู้ทันทีว่าเธอเสร็จสม นิ้วที่กำลังเกเรจึงเกเรอย่างเต็มที่
เล่นสนุกด้วยการลูบขยี้เธอระรัวเร็ว
“อ๊ะ อะ อ๊ายยยย~!”
หลังใบชาติดกับผนังอีกครั้ง ใบหน้าเชิดขึ้นครางระงม เธอแดดิ้นกับฤทธิ์มือที่ขยี้ย่ำยีในขณะที่อารมณ์ดีดพล่านถึงขีดสุด เสียวแล้วเสียวอีก ใจจะขาดอยู่แล้วพานจะตายให้ได้
มือสวยบีบเขาแรงขึ้น เธอกำลังลอยล่องไขว่คว้าบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่จะคว้ามันให้ได้ จะเอา จะบีบให้แตก
และทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา!”
จบการทดลอง...
น้ำใสๆฉีดพุ่งออกมาเปียกปอนนายแพทย์หนุ่ม ใบชาหมดแรงยืนด้วยขาข้างเดียวไม่ไหว เธอทรุดลงจนเขาต้องกอดไว้แล้วปล่อยขาอีกข้างเธอลงทันที คนตัวเล็กหายใจหอบเหนื่อย ต่อให้ประคองยืนแค่ไหนเธอก็ขาอ่อนระทวยจะล้มอีกให้ได้
“บะ ใบชายืนไม่ไหว ขาไม่มีแรงเลยค่ะ”
“หึ อ่อนแอจริงๆ”
ถึงปากจะบ่นแต่วงแขนแกร่งโอบเอวเธอไว้ ก่อนจะเป็นคนอาบน้ำให้ด้วยตัวเอง หมอปรินซ์ไม่คิดเลยว่าตัวเองต้องมาตกอยู่ในหน้าที่นี้และสภาพนี้ เปิดน้ำจากฝักบัวรดเปียกไปทั้งตัวพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ตายและฟื้นขึ้นมามีชีวิตใหม่
เขาเอื้อมมือไปบีบสบู่ให้ ค่อยๆถูตามแผ่นหลังช้าๆลูบไปถึงก้นอวบ ใบชาฟุบหน้าที่อกเหมือนเด็กง่วงนอน ขณะที่เธอสงบ แต่อีกคนเหมือนถ่านที่กำลังร้อน...
เพราะต้องอาบน้ำให้ถูทุกซอกทุกมุม ความร้อนรุ่มเริ่มสุมอยู่ในกายคุณหมอหนุ่ม เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังมีอารมณ์ เลือดสูบฉีดที่ส่วนนั้นจนรู้สึกถึงความแข็ง...
“คุณหมออาบน้ำให้ใบชาด้วย... ขอบคุณนะคะ”
เขาดึงสติกลับมาทันที
“ก็เธอมันภาระ”
“คุณหมอทำให้ใบชาเป็นแบบนี้เอง” ถูก เขาทั้งนั้นไม่ว่าจะทำให้เธอฟื้น และเรื่องเมื่อกี้
“จำซะบ้างว่าอาบยังไง วันหลังฉันจะไม่อาบให้อีก”
ใบชาเงยขึ้นมองแล้วเผยยิ้มให้ ใบหน้าสวยห่างกับเขาเพียงนิด แก้มของเธอแดงระเรื่อตาเปล่งประกายไปด้วยความสุขสม เธอกำลังตกอยู่ในสภาวะทิ้งตัวกับเขา
แต่เขาเหมือนกำลังเล่นม้าหมุน ตัวไร้สมดุลอย่างไม่เข้าใจ
“จำแล้วค่ะจำได้แม่น แต่เมื่อกี้... ใบชาชอบมากค่ะ”
“...”
เขาไม่อาจปฏิเสธว่าตอนนี้แผ่นหลังร้อนวูบ จากนั้นใบชาก็ค่อยๆยกมือขึ้นสัมผัสแก้มขาว ใช้นิ้วโป้งสวยไล้ผิวเขาช้าๆ
“ไว้เรามาทำแบบนั้นกันอีกนะคะ... คุณหมอ”
แรงดึงดูดเริ่มก่อเกิดขึ้นมาทีละน้อย เขาจ้องตาเธอเธอมองตาเขา ในแววตาที่ยากจะคาดเดากำลังยุ่งเหยิงอยู่กับความคิดตัวเอง เดิมทีเขามีความอดทนมากกว่านี้ แต่นี่แค่สองวัน เธอคือคนไข้ที่เขาไม่คิดจะรักหรือผูกพันใดๆทั้งนั้น ถ้าทำแบบนั้นไป มันจะยากต่อการส่งเธอออกไปใช้ชีวิต
หมอปรินซ์ผละออกทันทีแล้วเปิดน้ำล้างตัวให้เธอ จากนั้นคว้าผ้าเช็ดตัวให้โดยไม่หันไปมองหน้า
“เช็ดตัวแล้วออกไปใส่เสื้อผ้าซะ”
“แล้วคุณหมอล่ะคะ”
“เรื่องของฉัน”
ใบชาไม่ถามต่อเธอรับผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตามตัวแล้วเดินออกไป คุณหมอหนุ่มปิดประตูล็อกไว้ทันที ก่อนจะถอดแว่นสายตาออกและถอดเสื้อผ้าที่เปียกไปทั้งตัวทิ้ง
มือใหญ่ทาบกับผนัง อีกมือกำรูดลำกายตัวเอง
ให้มันจบแค่นี้พอ
»——————•♛•——————«
เมื่อพ้นประตูห้องน้ำหมอปรินซ์ก็โยนความหมกมุ่นทิ้งไป เขาอยู่ในกางเกงนอนเดินเช็ดผมออกมา โชคดีที่ใบชาไม่อยู่ในห้อง เขาจึงจัดการตัวเองได้สะดวกเป่าผมจนแห้งแล้วสะบัดขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูออกไปเช็กความเรียบร้อยในบ้านก่อนเข้านอน
ใบชานั่งอยู่ที่โซฟาในห้องโถง เธอวางไอแพดไว้บนตักดูวิดีโอที่เขาจัดเพลย์ลิสไว้
แต่ความรู้สึกนี้มันคืออะไร ทำไมเขาถึงต้องหยุดเดิน และยืนมองเธอเงียบๆอยู่ตรงบันไดราวกับไม่กล้าสู้หน้า ตอนนี้ใบชาใช้มือลูบผมตัวเองระหว่างดูไอแพดไปด้วย เธอใส่ชุดนอนแขนยาวขายาว แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกอยากค้นหา
บ้าเถอะ...
ภูมิต้านทานเรื่องผู้หญิงของเขาไม่ใช่น้อยๆเลย ทำไมต้องรู้สึกเหมือนหัวใจถูกสะกิดเอาตอนนี้
“คุณหมอ” พอใบชาหันมาเห็นหมอปรินซ์ก็หลุดจากภวังค์ทันที ก่อนที่เขาจะรีบตีหน้านิ่งกลับไปให้เธอ
“ไปนอนได้แล้ว-_-^”
ใบชาพยักหน้าแล้วถือไอแพดเดินขึ้นบันไดมาหา จากนั้นส่งให้เขา แล้วเดินลิ่วสวนคนตัวสูงไปที่ห้องนอนในสุด
“หยุด ห้องนอนเธออยู่นี่” เขาชี้ไปที่ห้องหนังสือจนใบชาเบรกฝีเท้าแล้วหมุนตัวกลับมายิ้มแป้น
“ห้องนั้นไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้ และห้ามเคาะประตูหรือเรียกฉันถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น”
ใบชาทำปากคว่ำ เดินทิ้งส้นเท้าตึงตังกลับมาหาเขา หมอปรินซ์มองด้วยสายตาเบื่อหน่าย จากนั้นเปิดประตูให้ รอจนเธอเดินเข้าไปก็ก้าวไปยืนขวางประตูอีกที
“พรุ่งนี้ฉันจะปลุกไปกินข้าวเช้า”
“ใบชานอนกับคุณหมอไม่ได้เหรอคะ”
“อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ เธอต้องนอนห้องนี้เท่านั้น”
ใบชาทิ้งก้นนั่งบนเตียงขนาดเล็กของเธอและมองหน้าเขาเหมือนเด็กโดนขัดใจ แต่นายแพทย์ปรัชวิชญ์ไม่สนใจและไม่เอาใจใครทั้งนั้น เขารีบปิดประตูห้องไว้แล้วเดินกลับไปที่ห้องตัวเองทันที
กลับเข้ามาก็ล็อกห้องเป็นอย่างแรก จากนั้นเดินไปคว้าแมคบุ๊กไปนั่งพิงหมอนพิมพ์บันทึกการทดลองบนเตียง
วันนี้ตัวทดลองมีอารมณ์ทางเพศได้ปกติ... ไม่บกพร่องทางด้านอารมณ์ ซึ่งอาจจะเป็นไปได้ตามสมมุติฐานข้อที่สาม ที่จะสามารถมีเพศสัมพันธ์และกำเนิดบุตร ใช้ชีวิตอยู่ได้จนร่างกายเสื่อมสภาพตลอดจนหมดอายุขัย...
พิมพ์เสร็จหมอปรินซ์ก็นิ่งไป และค่อยๆยกเรียวนิ้วที่วางบนแป้นแท็บขึ้นมาดู เขาขยับนิ้วถูนิ้วตัวเองช้าๆแล้วนึกถึงภาพและเสียงของใบชาที่ครางอยู่ข้างๆหู
เธอจุดเดือดสูงใช้ได้ แต่หวังว่านี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำแบบนี้กับเธอ
จะไม่ฉวยโอกาสตอนที่ผู้หญิงคนนี้ยังอ่อนแออยู่แน่ๆ
»——————•♛•——————«
เช้าวันต่อมา...
เสียงที่ปลุกนายแพทย์ปรัชวิชญ์ขึ้นมาจากการหลับใหลคือเสียงนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งไว้ มือใหญ่เอื้อมไปกดปิด จากนั้นหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงและใส่รองเท้าสลีปเปอร์เดินไปที่ห้องน้ำ
แต่เมื่อมือจับลูกบิด คนตัวสูงที่หลุดจากความสะลึมสะลือก็พลันนึกอะไรได้
จริงสิ
ใบชา...
เมื่อคืนเธอไม่ได้เคาะประตูรบกวนเขาแถมหายไปทั้งคืน ตอนแรกคิดว่าอาบน้ำเสร็จแล้วจะออกไปปลุก แต่มันผิดปกติจนทำให้เขาไม่สบายใจขึ้นมาดื้อๆ หมอปรินซ์จึงชักมือกลับแล้วรีบเดินไปที่ประตูห้องนอนแทน
แต่พอเปิดประตูออกมาเท่านั้นแหละ
ตาเขาก็หลุบลงมองที่พื้นหน้าห้องทันที
คนตัวเล็กนอนขดกอดตัวเองหน้าห้องของเขา ไม่มีหมอน ไม่มีผ้าห่ม นอนตัวเปล่าๆ หมอปรินซ์เห็นแบบนั้นเขาแอบกัดฟันเล็กน้อย โกรธที่เธอเลือกมานอนตรงนี้แทนที่จะนอนในห้องดีๆ
แต่ในใจลึกๆ ก็แอบรู้สึกสงสาร
ก็เธอมีแค่เขานี่...
ข่มตาหลับไม่ลงเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย ก็เลยมานอนใกล้ๆแค่อยู่หน้าห้องก็ยังดี
หมอปรินซ์เดินมานั่งยองๆข้างตัวใบชา และสอดแขนรองใต้คอกับข้อพับขาจากนั้นช้อนตัวอุ้มเธอขึ้น แค่เปิดตาเห็นว่าเป็นคุณหมอคนเดียวที่ไว้ใจ ใบชาก็ซุกหน้าที่อกกว้างอิงแอบหาความอบอุ่น แล้วค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง
เขาหลุบตามองเล็กน้อยด้วยสายตานิ่งเรียบ... ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี จะด่าว่าทำตัวเองก็ดูใจร้ายไป แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายไปจริงๆ มองไปที่ห้องหนังสือที่เธอควรนอนสลับกับห้องตัวเอง เพราะสภาพนี้ใบชายังไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ๆ
สุดท้ายก็เลือกอย่างหลัง...
เขาเดินอุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องตัวเอง และวางบนเตียงนุ่มๆอย่างเบามือดึงผ้าห่มห่มให้...
- ผู้เขียน
