8 | ความอดทนที่ใกล้จะหมด
1402 คำ
8
ความอดทนที่ใกล้จะหมด
หมอปรินซ์บังคับสายตาเกเรของเขาไปทางอื่นแล้วรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ที่คิดไว้ว่าจะมีอะไรทิ่มตาคิดไม่ผิด หน้าอก เอว ทรวดทรง สะโพกผาย ตรงส่วนนั้นน่ารักน่าหยิกจนเขายากจะทนดู
และไม่พอแค่นั้น หน้าอกเธอยังเด้งสู้ทุกการขยับตัวด้วย มันแตกต่างจากตอนที่เห็นเธอนอนนิ่งๆบนเตียงเป็นไหนๆ
แล้วใบชาก็อ้อมมาหาเขาอีก หมอปรินซ์เลยรีบคว้าฝักบัวเปิดน้ำรอ เขาตัดสินใจเอียงตัวหลบมองผนังแทน จากนั้นรีบถอดแว่นสายตาออกตัดปัญหา
แค่นี้ก็ไม่ชัดระดับ HD แล้ว
“ใบชาต้องทำยังไงต่อคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
“สบู่เหลวขวามือ ใช้มืออีกข้างกดและใช้อีกมือรอง ถูทุกซอกทุกมุม แขนขาหน้าท้องและแผ่นหลัง ถูให้หมด จะสระผมขวดซ้ายสุด ล้างหน้ามีโฟมล้างหน้าเด็กขวดสีขาวที่อาจจะเหมาะกับเธอมากกว่าโฟมล้างหน้าผู้ชาย ระหว่างถูตัวถอยออกไปจากฝักบัว ถูเสร็จเดินมาล้างให้สะอาด เสร็จแล้วบอกฉัน”
เขาพูดเร็วและยาวเหยียดจนอีกคนฟังไม่ทัน ใบชาทวนคำพูดพวกนั้นในหัวแล้วหันไปที่ชั้นสบู่ เธอส่งมือไปปั๊มยาสระผมมาถูตัว ปั๊มสบู่เหลวมาสระผม บีบโฟมล้างหน้าผู้ชายมาถูหน้า
จากนั้นเดินไปยืนใต้ฝักบัวที่เขาถืออยู่ล้างฟองพวกนั้นออกจากตัวช้าๆ
“แปรงฟันด้วย” หมอปรินซ์พูดขึ้นมา
“อันไหนคะ”
เขาคว้าแปรงสีฟันตัวเองส่งให้
“ยาสีฟันอยู่ข้างแก้ว บีบใส่แล้วแปรงซะ” ใบชาทำตามและเรียนรู้เองไปด้วย จากนั้นก็บ้วนปากตามที่เขาบอกทุกอย่าง
“เสร็จรึยัง?”
“น่าจะเสร็จแล้วค่ะ”
“ยืนอยู่เฉยๆ เดินเพ่นพ่านฉันจะตี” คนตัวเล็กก้าวเท้าที่จะเดินออกมาหาเขากลับทันที หมอปรินซ์จึงรีบคว้าผ้าเช็ดตัวส่งให้โดยไม่หันไปมอง
“เช็ดตัวให้แห้ง แล้วตามออกมา”
พูดจบก็รีบเดินหนีออกไปจากห้องน้ำ คิดว่าเรื่องแค่นี้ใบชาคงทำได้ตามสัญชาตญาณความเป็นมนุษย์ เมื่อพ้นเขตอันตรายต่อสายตาคุณหมอหนุ่ม เขาก็รีบใส่แว่นแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออกมาจากตู้ถือเตรียมไว้ แล้วชะเง้อมองทางประตูห้องน้ำ
“ออกมา”
ใบชาย่องเดินออกมาในสภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำ โชคดีของเขามากที่เธอล้างฟองออกจากหัวจากตัวหมดเกลี้ยง และห่อผ้าเช็ดตัวปิดส่วนหน้าไว้ เขาจึงกางเสื้อเชิ้ตคลุมไหล่ให้และรีบจับผ้าเช็ดตัวไว้ให้ก่อน
“สอดแขนเข้าไปทีละข้าง”
“ค่ะ”
“จำด้วยว่าทำแบบนี้ วันอื่นฉันจะไม่สอนอีก”
“ค่าาาาา”
เขามองหน้าเธอทันที ลากเสียงยาวเสียงสูงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแสบเบอร์ไหน นี่ขนาดจำอะไรไม่ได้ หรือเขาต้องไปคุ้ยชีวประวัติยัยตัวแสบ ก่อนตายวีรกรรมคงเด็ดน่าดู
แต่แล้วเสื้อเชิ้ตของเขาก็สร้างความวุ่นวายอีก พอดึงผ้าเช็ดตัวออก อกเธอก็เด้งดึ๋งขึ้นมาเต็มตาแถมจุกชูชันนูนพ้นเสื้อเป็นเม็ดๆ
คนตัวสูงเสมองทางอื่นอีกครั้ง และทำพูดลอยๆ
“ฉันจะพาไปนอน เข้าห้องแล้วห้ามหยิบจับของเด็ดขาด”
“ค่ะ”
พูดง่ายๆแบบนี้ให้ตลอดทีเถอะ วันแรกเขาก็สุดจะปวดหัว หมอปรินซ์หยิบหมอนกับผ้าห่มเดินนำออกไปจากห้องอีกครั้ง และเปิดประตูเข้าไปในห้องหนังสือ เขาวางหมอน วางผ้าห่มบนเตียงสามจุดห้าฟุตให้เธอแล้วยกนิ้วชี้ชี้ย้ำ
“ต้องนอนเท่านั้น”
“ค่ะ นอน” แล้วใบชาก็เดินไปนั่งบนเตียง ล้มตัวนอนกอดผ้าห่มเหมือนเด็ก
โล่งแล้วล่ะ ออกจากห้องนี้ไปและปิดประตูไว้วันนี้จะผ่านไปอีกวัน เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จโดยใช้แปรงสีฟันอันใหม่หมอปรินซ์ก็ลงไปชั้นหนึ่งหยิบแมคบุ๊กในห้องแล็บขึ้นมานั่งเอนหลังพิงหมอนบนเตียง เขาพิมพ์บันทึกการทดลองของเขา ทั้งนิสัยเธอ การตอบสนอง ความผิดปกติของร่างกาย
อีกทั้ง นม...
มือใหญ่ที่ขยับพิมพ์ชะงัก และยกนิ้วชี้ขึ้นดันแว่นที่สันจมูกอ่านคำว่า ‘นมใหญ่’ ในจออีกรอบ มันเข้ามาฝังอยู่ในหัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่!
นายแพทย์หนุ่มที่หมกมุ่นเลเวลหนึ่งถอนหายใจออกมาทันที เขาไม่มีอารมณ์ทำงานอีกต่อไปแล้ว ตัดสินใจพับแมคบุ๊ก แล้วยกออกจากตัก จากนั้นถอดแว่นวาง เอื้อมไปกดปิดไฟข้างเตียงเตรียมแรงไว้เลี้ยงเธอพรุ่งนี้
ส่วนยัยนั่นหายไปหลายชั่วโมงขนาดนั้นคงหลับไปแล้ว...
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
หมอปรินซ์เปิดตามองเพดานทันที และเอื้อมมือเปิดไฟพรึบ!
-_-^
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
‘ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ’
จบแล้วล่ะ ชีวิตสงบสุขของเขา
นายแพทย์หนุ่มลุกขึ้นนั่งถอนหายใจออกมาดังๆราวกับโลกจะแตก เธอไม่หยุดเคาะและเคาะหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีคำว่ายอมแพ้ แถมยังเรียกหาเขาราวกับหมาน้อยร้องหาแม่
‘คุณหมอออออออ’
‘คุณหมอออออออ’
เขาคว้าแว่นสายตามาใส่แล้วเปิดผ้าห่มก้าวลงจากเตียง เดินกัดฟันไปเปิดประตูด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ และอยากฆ่าเธอ
“เป็นอะไร จะตายอีกแล้วรึไง?”
เธอไม่พูดพร่ำรีบวิ่งมาสวมกอดเขาทันที
คนตัวสูงยืนนิ่งชะงักอยู่ช่องประตู และค่อยๆหลุบตามองลง
“ใบชานอนด้วย”
....!?
“ขอนอนด้วย ใบชากลัว ขาดคุณหมอไม่ได้”
พอตั้งสติได้เขารีบจับแขนใบชาและผละออกห่างเธออย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงนอนกับฉันไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้คะ คนเหมือนกัน” เขากัดฟันไว้ ถ้าไม่ต้องรับผิดชอบที่ทำเธอตื่นขึ้นมาสร้างความประสาทแดกให้จะจับโยนให้จระเข้กินพรุ่งนี้เลย
แล้วนายแพทย์หนุ่มก็ก้มลงไปพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟันข้างหู
“ไม่กลัวฉันเย็ตรึไง...”
ใบชาช้อนตามองทันที
“ก็เย็ตสิคะ”
เขานิ่งไปอีกรอบ พร้อมๆกับใบชาที่ทำหน้าฉุกคิดอย่างสงสัย
“เอ๊ะ แล้วมันแปลว่าอะไรคะ?”
“ไม่ใช่เวลามาถาม”
“ก็คุณหมอพูด”
“ถามย้อนอะไรนักหนาล่ะ”
“งั้นใบชานอนด้วยนะคะ”
แล้วเขาก็พลาดเข้าให้ เธอเดินเลี่ยงอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง แถมยังกระโดดขึ้นเตียงล้มตัวนอนดึงผ้าห่มห่มตัวไว้ คุณหมอหนุ่มยืนมองด้วยสายตาสุดเหนื่อยหน่าย
“ออกไป-_-^”
“ไม่ออก ข้างนอกที่ไม่มีคุณหมอน่ากลัว”
“...”
“ชอบตรงนี้จัง ตรงที่มีคุณหมอ”
“...”
“ใบชาจะหลับตาแล้วนะคะ”
เขาต้องทำยังไง ร้อยทั้งร้อยย้ายตัวเองไปนอนที่ไหนเธอต้องตามไปแน่ๆ หมอปรินซ์ปิดประตูห้องไว้ เดินช้าๆกลับมายืนข้างเตียงมองใบชาที่นอนหลับหนุนหมอนอีกใบด้วยท่าทางสบาย จากนั้นหันไปมองนาฬิกาเวลาตีสองข้างหัวเตียง
พรุ่งนี้ค่อยวางแผนใหม่ เขาจะโทรหาพี่สาวของเขามาช่วยจัดระเบียบยัยวุ่นวายนี่อีกคน หมอปรินซ์เดินไปเปิดตู้หยิบหมอนข้างออกมาวางกั้นกลาง และจากนั้นค่อยๆหย่อนก้นนั่งบนเตียงให้เบาที่สุด
เป็นครั้งแรกที่เขานอนกับผู้หญิง
ไม่สิ... ครั้งแรกที่เขามีคนนอนข้างกาย มันแปลกจนกังวลว่าตัวเองจะข่มตาลงได้ไหม
แต่เวลาที่ล่วงเลยมาดึกมากใกล้ตีสามขึ้นทุกที อีกทั้งเหนื่อยกับใบชามาทั้งวัน เขาตัดสินใจลองล้มตัวนอนลองดูสักตั้ง และหลับตาลงโดยไม่หันไปมองเธออีก
‘ฟุบ!’
ตาที่กำลังจะปิดเปิดขึ้นทันที
ยังไม่ทันผล็อยหลับด้วยซ้ำ หมอนข้างข้างตัวเขาก็ถูกใบชาดึงออกไปแล้ว!
- ผู้เขียน
