3 ขี้บ่นระดับโลก
1136 คำ
บ้านแพรวา
แอลลี่ทิ้งตัวลงบนโซฟา ในห้องนั่งเล่นของ แพรวาอย่างแรง
ถุงขนมในมือถูกโยนลงโต๊ะอย่างไม่ใยดี ก่อนเจ้าตัวจะฟุบหน้าลงกับหมอน ส่งเสียงฟึดฟัดแบบคนอัดอั้น
“ฮือ พวกแก ฉันไม่ไหวแล้วอะ!”
แพรวาหันมาถามแอลลี่อย่างสนใจ
“หือ!!ใครทำอะไรแกอีก!”
องศากำลังแกะมันฝรั่งทอดอยู่ เงยหน้าขึ้นคิ้วขมวด
“นั่นหนะสิ ใครกล้าทำอะไรคุณหนูแอลลี่”
“ก็ป๊ากับม๊าฉันนะสิ ฮือๆ พูดแล้วอยากจะร้องไห้”
แอลลี่เด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างแรง
“ทำไมละ ซื้อคอนโดเป็นของขวัญที่สอบติดไม่ถูกใจ หรือซื้อรถสปอร์ตไม่ตรงรุ่นที่คุณหนูแอลลี่อยากได้กันละ”
แพรวาพูดแซวเบาๆ เพราะรู่ว่าที่บ้านเธอรวยมาก
เธอสูดหายใจแรงๆ รวบรวมสติก่อนเล่าให้เพื่อนฟัง
“นอกจากฉันจะไม่ได้รถ! ไม่ได้คอนโด! ไม่มีอะไรที่ฝันไว้เลย! ฉันยังต้องไปอยู่กับ พี่ชายที่เรียนอยู่ที่นั่น!”
แพรวาเลิกคิ้วสูง
“ห๊ะ!~~พี่ชายเหรอ!~~แกมีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่!~~”
องศาทำหน้าสงสัย
“เออนั่นดิ ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าเธอมีพี่ชาย”
“ก็ไม่เชิงเป็นพี่ชายหรอก”
แอลลี่กัดฟันพูด
“แต่เป็นลูกชายของลุงปกป้อง คนที่ป๊ากับม๊าฉันรักยิ่งกว่าอะไร ยังกะคลานตามกันออกมาอย่างนั้นแหละ”
แอลลี่พูดให้เพื่อนฟังพร้อมหน้าเบ้ เหมือนคนอยากจะร้องไห้
“คนไหนอะ ที่แกเคยเล่าให้ฟังมีตั้งหลายคน ”
“ชื่อคูเปอร์ คุ้นๆมั้ย! ที่กัดกับฉันมาตั้งแต่จำความได้นั่นแหละ!”
แพรวาทำตาโต
“อ้อ คนนั้นนะเหรอ”
“อืม”
แอลลี่ตอบเพื่อนพร้อมทำหน้าบึ้ง
“บันเทิงละทีนี้ ”
องศาพูดขึ้นพร้อมส่ายหัว
“แน่นอน เขาขี้บ่นระดับโลกอะ ฉันกินเสียงดังนิดเดียวก็ว่า ฉันแค่เปิดซีรีส์ก็หาว่าเสียงรบกวน!แล้วฉันจะไปใช้ชีวิตกับนายนั่นได้ไง”
“คิกๆ”
แพรวาหัวเราะ
“แกยังไม่ได้ย้ายไปเลย ยังจะมโนล่วงหน้าไปยันทะเลาะกัน แกไม่ได้เจอพี่ตั้งนาน ป่านนี้อาจจะโตเป็นผู้ใหญ่ หล่อ เท่ ไม่ทะเลาะกับแกแล้วก็ได้”
“ไม่ต้องมโนก็รู้! ป๊าม๊าฉันยังพูดเองเลยว่า เจอกันทีไรกัดกันทุกที! ปีละครั้งยังแทบจะบีบคอกันตาย นี่จะต้องอยู่ร่วมชายคากันนะยะ!”
แอลลี่ฟุบหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง
“ชีวิตมหาลัยในฝันของฉัน ควรจะเริ่มจากคาเฟ่ชิคๆ ไม่ใช่เสียงบ่นตอนเช้าว่า ยัยแสบ หัดเก็บถ้วยบ้าง!หึยยย…”
องศาโยนหมอนใส่เธอเบาๆ
“เอาน่ะ อย่างน้อยก็มีคนคอยดูแลในกรุงเทพ ”
แอลลี่เงยหน้ามาเบ้ปากใส่
“คนแบบนั้นน่ะเหรอจะดูแลใครได้ ดูแลตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ”
“แล้วถ้าพี่หล่อมากๆ ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วเกิดชอบกันขึ้นมาละ คิกๆ ฉันไม่อยากจะคิด”
“ไม่มีทาง ไม่มีวันนั้น ถ้าวันนึงฉันเกิดรักนายนั่นหรือชอบนายนั่นขึ้นมาจริงๆอะนะ แกอย่ามาเรียกฉันว่าแอลลี่เลย ”
แอลลี่พูดอย่างมั่นใจจนเพื่อนได้แต่ส่ายหัว
“องศา แล้วนายจะไปวันไหน”
องศาคือเพื่อนที่สอบติดมหาลัยเดียวกัน แต่คนละคณะ ส่วนแพรวาไม่ไปเพราะห่วงแม่
“อีก2วันอะ ต้องรีบไปหาดูคอนโดใกล้มหาลัยด้วย เธอไปพร้อมฉันรึเปล่า”
แอลลี่ทำหน้าคิดอยู่พักนึง
“โอเค งั้นฉันไปพร้อมนายนั่นแหละ เผื่อจะได้ช่วยนายดูคอนโดด้วย และก็ดูเผื่อตัวเองด้วย ถ้าตกลงกับนายนั่นสำเร็จ ฉันก็จะได้อยู่อย่างอิสระ”
เธอทำหน้าเพ้อฝัน
2วันต่อมา สนามบินเชียงใหม่
บรรยากาศเช้าวันนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวายของผู้คนที่ทยอยเดินทาง แต่ตรงมุมหนึ่งของโถงผู้โดยสารขาออก กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและเศร้าจางๆ
แอลลี่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับกางเกงยีนส์แบรนด์ดัง สะพายเป้แบรนด์โปรด ยืนพิงรถเข็นสัมภาระกองโต
ข้างตัวคือลีโอผู้เป็นป๊า หน้าเคร่งขรึมแต่แววตาเต็มไปด้วยความห่วงหา
จูน ม๊าของเธอ พยายามยิ้มให้ลูกสาวแต่ขอบตายังแดง
ส่วนอัลมอนด์ น้องสาววัย 14 ปี ยืนกอดแขนพี่สาวแน่น ขอบตาเริ่มแดงจางๆ
“ลูกไม่ลืมอะไรใช่ไหม โทรศัพท์แบตเต็มหรือยัง ตั๋วอยู่ไหน ขอป๊าดูอีกทีสิ”
ลีโอยืนเช็คของในมือแอลลี่รอบที่สี่ พร้อมกับมองกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่ๆ ด้วยสายตาไม่วางใจ
“ป๊า!!หนูไม่ได้ไปต่างประเทศนะคะ แค่กรุงเทพเอง”
แอลลี่พูดยิ้มๆ แต่ตัวเธอเองก็ใจหายเหมือนกัน ที่ต้องห่างป๊าม๊าและน้องสาวแบบนี้
“ลูกจะไปอยู่ไกลบ้านครั้งแรกนี่นา ป๊าก็ต้องเป็นห่วงสิ”
“ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูโตแล้ว จะโทรหาทุกวันเลยวิดีโอคอลก็ได้”
จูนเดินมากอดลูกสาวแน่น มือหนึ่งลูบผมเธอเบาๆ
“หนูต้องกินข้าวให้ตรงเวลา อย่านอนดึกแล้วอย่ากินของเผ็ดมาก เจ็บท้องขึ้นมาไม่มีม๊าคอยดูแลนะ”
“ม๊าาาา!!จะห่วงหนูเกินไปแล้วนะ”
แอลลี่หัวเราะเบาๆ แต่เสียงเธอก็เริ่มสั่น ก่อนเธอจะหันไปมองแขนตัวเอง ที่อัลมอนด์กอดแน่นไม่ยอมวาง
“อย่าลืมหนูนะพี่…”
เสียงเล็กพูดเบาๆ จนแอลลี่ต้องย่อตัวลงมาเผชิญหน้า
“ลืมได้ยังไงล่ะ ตัวติดกันมาตั้งแต่เด็ก”
เธอเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของน้องสาว
“พี่จะวิดีโอคอลทุกวัน ตอนไหนคิดถึงพี่มากๆ ก็โทรหาพี่ได้เลย ตกลงไหม”
อัลมอนด์พยักหน้าทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้ากอดพี่สาวแน่น
“หนูจะนอนกอดตุ๊กตาพี่ไว้ทุกคืนเลย…”
แอลลี่กอดน้องกลับแน่นไม่แพ้กัน
ในวินาทีนั้น เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องก็ดังขึ้น
ลีโอสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเอื้อมมือมาตบบ่าลูกสาวเบาๆ
“ไปเถอะลูก ตั้งใจเรียนให้เต็มที่ แต่อย่าลืมกลับมาหาป๊าม๊านะ”
แอลลี่พยักหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา
ก่อนจะยกมือไหว้ลาพ่อแม่ แล้วโบกมือลาน้องสาวที่ยังยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
“ผมไปนะครับ ป๊าม๊า น้องอัลมอนด์”
“องศา ม๊าฝากแอลลี่ด้วยนะ”
แอลลี่หันหลังไป ไม่ได้หันกลับมามองอีก กลัวป๊ากับม๊าจะเห็นว่าเธอก็ร้องไห้
- ผู้เขียน
