“ผมขอโทษครับคุณโจเซฟ”
เจษพูดอย่างสำนึกผิด
“อย่าถือลูกชายผมเลยนะครับ ที่ทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงกาล ”
ทุกคนมองสองพ่อลูกอย่างขบขัน อีกคนก็เกเร อีกคนก็กลัวหลุดจากตำแหน่ง ช่างน่าสมเพชสิ้นดี
“คนที่คุณควรขอโทษคือเธอคนนั้น ผมไม่ได้มาให้คุณขอโทษ แต่จะมาบอกให้คุณรู้เอาไว้ ว่าผับแห่งนี้เป็นของหลานชายผม โจเซฟ คาร์เนอร์ เกรเบรียน คนที่พวกคุณไม่ควรยุ่ง ”
เจษกับพ่อถึงกับหน้าถอดสีทันที เหมือนพึ่งนึกออกว่าคนตรงหน้าคือใคร ชื่อที่ไม่เพียงแต่ทรงอิทธิพลในแวดวงธุรกิจ หากแต่ยังครอบคลุมไปถึงระดับนานาชาติ ชื่อที่ไม่ใช่ใครก็ได้จะเอ่ยถึงโดยไม่สะทกสะท้าน
“คะ คาร์เนอร์ เกรเบรียน ตระกูลมาเฟีย”
พ่อของเจษกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง สายตาเริ่มเหลือบมองไปรอบห้องราวกับเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองพลาดอะไรไป
โจเซฟเดินเข้ามาใกล้ มือหนึ่งล้วงกระเป๋า อีกมือวางลงบนพนักเก้าอี้ของไตรภพ
“หึ!!~~จำได้แล้วเหรอ ”
เสียงทุ้มต่ำของโจเซ
