6 เด็กน้อยเอ้ย
1142 คำ
กริ๊ก!!
เสียงล็อกประตูอัตโนมัติดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออก
พนักงานคอนโดรีบขนกระเป๋าเดินทางของแอลลี่เข้ามาอย่างคล่องแคล่ว
ก่อนจะกล่าวขอบคุณแล้วปลีกตัวกลับออกไปอย่างสุภาพ
แอลลี่ยืนอยู่กลางห้อง สายตามองสำรวจไปรอบๆ อย่างไม่รู้จะวางตัวตรงไหน
ห้องของคูเปอร์เป็นแบบ Penthouse Duplex ขนาดใหญ่สองห้องนอน
ตกแต่งด้วยโทนสีเทาหลักตั้งแต่เข้าประตู เทาอ่อน เทากลาง ไปจนถึงเทาเข้มเกือบดำ สะท้อนความเรียบหรูดูแพง สไตน์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าของห้อง
เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นจัดวางอย่างมีระเบียบ
เรียบง่ายแต่แพง สไตล์มินิมัลลักซ์ชัวรี่
แอลลี่หันไปมองด้านซ้าย
เป็นทางเดินไปยังห้องครัวแบบเปิด ตกแต่งด้วยหินอ่อนสีขาวตัดกับเคาน์เตอร์สีดำด้าน
“เอาของเธอไปเก็บห้องนอนเล็กด้านซ้าย”
เสียงคูเปอร์ดังขึ้นจากด้านหลัง
แอลลี่หันไปมองตามมือเขาที่ชี้ไปยังประตูอีกบานหนึ่ง
เธอเดินไปเปิดดู
ภายในเป็นห้องนอนขนาดพอเหมาะ ปูพรมสีเทาอ่อน มีเตียงควีนไซส์ ผ้าปูเตียงเนื้อดีสีขาวสะอาดตา
โต๊ะอ่านหนังสือเล็กๆ วางอยู่ริมหน้าต่าง ม่านสองชั้นกรองแสงแดดอย่างมีระดับ
มีตู้เสื้อผ้าแบบบิลต์อินเต็มผนัง และประตูอีกบานที่เชื่อมไปยังห้องน้ำในตัว
สะอาด เงียบ และเย็นเหมือนถูกออกแบบมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ห้องกับเจ้าของมันช่างเหมือนกันเหลือเกิน
เธอถอนหายใจเบาๆ
“โทนสีทั้งห้องนี่สะท้อนตัวพี่สุดๆ”
คูเปอร์เดินเข้ามายืนพิงประตูห้อง มองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ยังไง”
แอลลี่วางกระเป๋าลง ก่อนตอบ
“ดูดี เนี้ยบ เงียบ และเหมือนจะไม่ต้อนรับใคร”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นนิดๆ
“รู้ก็ดี ห้องนี้ของเธอ และห้ามเข้าห้องฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต ห้องครัวกับตู้เย็นใช้ได้แต่ห้ามทำสกปรก ห้องนั่งเล่นถ้าเพื่อนฉันมาห้ามเดินออกไปเพ่นพ่าน และข้อสุดท้ายห้ามเสียงดังรบกวน”
คูเปอร์รีบบอกกฏการอยู่ร่วมกัน แอลลี่ถอนหายใจ นี่มันไม่ต่างจากอยู่ในคุกซักนิด เธอไม่หันกลับไปมองเขาอีก เสียงเขาเงียบไปแล้ว
พร้อมเสียงประตูห้องนอนใหญ่อีกฝั่งปิดลงอย่างเบาๆ
แอลลี่หันกลับมามองรอบตัวอีกครั้ง ห้องพักหรูที่ดูแพงทุกตารางนิ้ว แต่กลับให้ความรู้สึกโดดเดี๋ยวชอบกล
ครืด ครืด
เธอรีบโทรกลับหาม๊ากับน้องสาวทันที เพราะตั้งแต่ลงเครืองก็ลืมเปิดมือถือ
[ว่าไงลูกถึงแล้วรึยัง]
“ถึงแล้วค่ะม๊า นี่คะห้องนอน”
เธอแพลนกล้องให้ม๊าเห็นบรรยากาศโดยรอบ
[หูย!!!—สวยจังเลยค่ะพี่]
น้องสาวตัวแสบโผล่หน้ามาเข้ากล้องด้วย
“อืม สวยมาก แต่ไม่ใช่ห้องเรา”
แอลลี่พูดพร้อมมองดูหน้าม๊า
[อยู่ไปก่อนนะลูก ภัยในเมืองกรุงมันเยอะ อยู่กับพี่นั่นแหละ อย่างน้อยก็มีคนดูแล]
“อันตรายกว่าเดิมสิคะไม่ว่า จะงับหัวตอนไหนยังไม่รู้เลย”
[พี่!!พี่คูเปอร์หล่อขึ้นป่ะ แล้วเจอพี่ปอร์เช่รึยัง]
“ก็ธรรมดา พบได้ทั่วไป ส่วนพี่ปอร์เช่ยังไม่เจอ
ม๊าคะ แค่นี้ก่อนนะคะ หนูจัดของก่อน แค่นี้ก่อนนะอัลมอนด์ ไว้พี่โทหาใหม่”
[จ๊ะ อย่าดื้อกับพี่นะ เข้าใจรึเปล่า]
“เข้าใจค่ะ ฝากบอกคิดถึงป๊าด้วย”
มือเล็กโบกเบาๆให้ม๊ากับน้องสาว ก่อนวางสายไป แล้วเร่งจัดข้าวจัดของ
“ห้าววว!!ทำไมมันง่วงแบบนี้เนี่ย”
นิ้วเรียวปิดปากเบาๆครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเช้าตื่นแต่เช้า ตอนนี้เลยง่วงจัด
“ของีบหน่อยแล้วกันไม่ไหวละ”
แอลลี่ฟุบลงไปกับกระเป๋าเดินทาง และหลับไปเพราะความเพลีย
“เหอะ!!เด็กน้อยเอ้ย บอกว่าตัวเองโตแล้ว จัดของยังไม่เสร็จก็หลับหนีแล้ว”
คูเปอร์ส่ายหัว ก่อนเดินมาอุ้มเธอไปนอนที่เตียง
พรึบ!!
แต่ตัวเธอมันหนักทำให้เขาวางเธอลงเตียงอย่างไม่เบานัก
“เชี้ยละ”
เขาอุทานเสียงเบาเมื่อหน้าอกเขากับหน้าอกเธอเบียดกันอยู่
จนเธอรู้สึกตัวตื่นเบิกตาโพลง
ก่อนเห็นว่าหน้าของคูเปอร์ใกล้กับเธอมาก และเขากำลังทับตัวเธออยู่ แอลลี่ตกใจกรี๊ดขึ้นสุดเสียง
“กรี๊ด!!!!ไอ้บ้า!!พี่จะทำอะไรฉันออกไปนะ”
คูเปอร์รีบลุกออกอย่างเร็ว หน้าเห่อร้อนไปหมด
อกเธอมันนุ่มและซ่อนรูปมาก ทำเขาเสียอาการไปหมด
“หุบปากเธอซะ ฉันแค่หวังดีเห็นเธอนอนหลับที่พื้น เลยอุ้มมานอนที่เตียง อย่าคิดว่าฉันจะพิศวาสเด็กปากดีอย่างเธอ ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีทาง”
พูดจบเขาก็เดินหนีหายออกจากห้องเธอไป
“ฮึ่ย!! ไอ้พี่ปากเสีย คิดว่าพี่จะไม่พิศวาสฉันคนเดียวรึไง ฉันก็ไม่คิดจะพิศวาสพี่หรอก ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีทาง ถ้าฉันชอบคนแบบพี่ขึ้นมาเมื่อไหร่ อย่ามาเรียกฉันว่าแอลลี่”
เธอบ่นตามเขาอย่างเจ็บใจ เธอออกจะสวยเขานั่นแหละมีตาหามีแววไม่
จ้อก!!!~~~
พอถูกก่อกวนจนตาสว่าง แอลลี่ก็กลับมาเก็บของต่อ แต่นั่งเพียงไม่นานท้องก็ร้องจ้อก!!ขึ้นมาดื้อๆ
ตั้งแต่ลงจากเครื่อง เธอลืมไปซะสนิทเลยว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
“นี่เรายังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา เดี๋ยวถ้าปวดท้องขึ้นมาม๊าบ่นอีกแน่ๆ”
แอลลี่ลุกออกจากห้อง ชะโงกหน้าออกไปดูก่อนว่าเขาอยู่รึเปล่า พอเห็นว่าทางโล่ง ขาเรียวก็ก้าวออกไปนอกห้อง
กุกกัก กุกกัก
“นี่ไม่คิดจะซื้ออะไรมาไว้กินเลยรึไง ในตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่ากับเบียร์
ก๊อกๆๆๆ
พอเห็นว่าไม่มีอะไรในครัว แอลลี่จึงเดินหน้าบึ้งไปเคาะห้องเขา
แอ้ด!!
“มีอะไรอีก”
หน้าตานี่เหมือนรำคาญเธอมากมั้ง
“หิวข้าว”
เธอตอบเสียงห้วน
“แล้วมาบอกเพื่อ”
คูเปอร์ห้วนกลับ
“ก็พาไปกินสิ!!—ในครัวก็ไม่มีอะไรซักอย่าง ถ้าอยากให้ฉันอยู่นี่ก็ต้องดูแลหน่อยสิ”
แอลลี่ปรี๊ดแตกทันที
“ไม่ได้อยากให้อยู่ แต่เธอต้องอยู่ แล้วก็อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะเว้ย!!ฉันแก่กว่าเธอตั้ง2ปี”
“ฮึ่ย!!”
แอลลี่ยืนกอดอกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง หายใจฟึดฟัดอยากกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าลงมาถวายหมัดซัก2-3ที
- ผู้เขียน
