5 แล้วฉันทำอะไรได้บ้าง
1054 คำ
“หึ!!นี่สินะที่บอกว่าอยากกลับเอง”
เขาหัวเราะในลำคอ แล้วมองแอลลี่กับองศาสลับกันไปมา
“พี่คูเปอร์ ฉันขอได้ป่ะ ว่าพี่ไม่ควรคิดเองเออเอง องศาเป็นเพื่อน ”
แอลลี่พูดเหมือนรู้ทันความคิดเขา แต่คนอย่างเขานะเหรอจะรู้สึก ทำลอยหน้าลอยตาจนหน้าหมั่นไส้ ไม่สนรับฟังคำพูดของเธอแม้แต่น้อย
“เอ่อ แอลลี่เธอไปกับพี่ชายเถอะ ฉันมีญาติอยู่แถวมหาลัยพอดี โทรบอกเขาไว้แล้วว่าจะไปพักด้วย ฉันไปนะ ”
องศาเห็นท่าไม่ดีเลยไม่อยากมีปัญหา รับปลีกตัวออกไป เพราะไม่อยากให้แอลลี่กับพี่ชายต้องทะเลาะกันเพราะตัวเอง
“เฮ้ย!!ได้ไง!!ไปด้วยกันนี่แหละ”
เธอพูดอย่างเป็นห่วงเพื่อน องศามองคูเปอร์ที่เอาแต่ยืนกอดอกทำเป็นไม่สนใจ ก่อนหันมายืนยันคำตอบกับเพื่อนอีกครั้ง
“เออน่า!!อย่าคิดมากดิ อีกไม่กี่วันก็เปิดเรียนแล้ว ไว้เจอกันที่มหาลัยนะ บ๊าย”
องศาลากกระเป๋าแล้วออกจากสนามบินไป แอลลี่มองตามเพื่อนอย่างเป็นห่วง ตอนนี้เธอไม่ต่างจากตัวคนเดียว ส่วนคูเปอร์ก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้าหรอก
“จะอาลัยอาวรณ์อีกนานมั้ย ”
เสียงคูเปอร์ดังขึ้นจนแอลลี่ต้องถอนหายใจ แล้วหันกลับมามองเขานิ่งๆ
“พี่นี่มันปากเสียไม่เลิก หน้าตาก็ดีชาตินี้จะหาแฟนได้รึเปล่าเหอะ”
แอลลี่ต่อว่าเขาพร้อมลากกระเป๋าพะรุงพะรังไปยังลานจอดรถ คูเปอร์เดินตามมาจนทันแล้วแย่งกระเป๋าจากมือเธอไปหน้าตาเฉย
พรึบ!!
“เอ๊ะ!!พี่นี่มันคนยังไงนะ ”
เธอหน้ามุ่ยมองตามแผ่นหลังกว้างคิ้วขมวด
“เดี๋ยวจะหาว่าไร้น้ำใจ”
เขาพูดเหมือนบ่นไม่หันกลับมามองเธอ แอลลี่หน้าบึ้งแต่ก็ยอมเดินตามเงียบๆ จนมาถึงรถสปอร์ตหรูสีดำจอดอยู่ที่ลานจอด
“วางตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันยกขึ้นเอง”
แอลลี่ปล่อยมือจากกระเป๋าแล้วปล่อยให้เขายก
‘พูดดีๆแบบนี้แต่แรกใครจะว่าอะไร’ เธอได้แต่คิดในใจยืนมองเขายกกระเป๋าเธอจนเสร็จ
“ขอบใจ”
เธอพูดเสียงแผ่ว เพราะไม่เคยต้องพูดอะไรแบบนี้ โดยเฉพาะกับคนแบบคูเปอร์
“ไม่ต้องขอบใจหรอก ถ้าไม่กลัวรถถลอกฉันให้เธอยกเองไปละ”
แอลลี่แทบปรี๊ดแตก คิดไว้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางช่วยเธอหรอก
“งั้นที่ขอบใจเมื่อกี้ยกเลิก”
พูดจบเธอก็เดินไปขึ้นรถ และปิดประตูเสียงดัง
ปึ้ง!!
“เฮ้!!นั่นมันรถฉัน เธอช่วยปิดให้มันเบาๆหน่อยได้ไหม ถ้ามันพังใครจะรับผิดชอบวะ”
คูเปอร์โวยวายทันที เมื่อเธอปิดประตูรถสุดรักเขาเสียงดัง
“เฮ้อ!!แล้วฉันทำอะไรได้บ้าง”
เธอกรอกตามองบนเหมือนบ่นกับตัวเองซะมากกว่า
“ถ้าจะดีก็แค่นั่งเฉยๆ แล้วไม่ต้องแตะข้าวของฉันอีก กลับถึงคอนโดเราจะต้องคุยกฏการอยู่ร่วมกัน เพราะฉันเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย”
ภายในรถเงียบลงอีกครั้ง
คูเปอร์เปิดแอร์ปรับอุณหภูมิไว้พอดี เสียงเครื่องยนต์นุ่มจนแทบไม่ได้ยิน
แอลลี่นั่งไขว้ขาพิงเบาะ แต่แววตาเต็มไปด้วยความอึดอัด
ผ่านไปเกือบสิบนาที เธอก็กลั้นใจพูดขึ้น
“คือ..เอางี้ไหม ฉันจะไปอยู่ที่อื่น”
คูเปอร์เลิกคิ้ว แต่ไม่หันมามอง
“เหตุผล”
“มันอึดอัด”
เธอตอบตรงๆ
“แล้วอีกอย่าง พี่ก็ไม่ชอบการรบกวน ส่วนฉันก็ไม่อยากเป็นเด็กไม่รู้จักโต ที่จะต้องอยู่เป็นเด็กในปกครองพี่”
คูเปอร์หัวเราะในลำคอเบาๆ
“แล้วถ้าเป็นเพื่อนผู้ชายเธอคนนั้น คงอยากอยู่โดยไม่มีข้อกังขาเลยสิ”
แอลลี่หันขวับ
“เกี่ยวอะไรกับองศาเนี่ย”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเป็นปม
“ก็เห็นอาลัยอาวรณ์ เพราะแบบนี้ใช่ไหม พ่อกับแม่เธอถึงไม่ไว้ใจให้อยู่คนเดียว”
เขาพูดเรียบๆ แต่ลึกจนแทงใจดำเธอที่สุด
เธอขมวดคิ้วมุ่น อยากจะห๊ะใส่หน้าเขาดังๆ
“นี่พี่เอาสมองส่วนไหนคิดวะ อย่าเอาความคิดตัวเองมาตัดสินคนอื่นดิ องศาเป็นเพื่อนสนิท
และสนิทมาก ให้นอนห้องเดียวกันยังได้เลย”
เธอสวนกลับเสียงดัง ถ้าเป็นแบบนี้อยู่ด้วยกันไม่ได้แน่ๆ
“เหอะ!!อยู่ที่เชียงใหม่ก็คงโกหกพ่อกับแม่เธอแบบนี้สินะ แต่เสียใจ อยู่ที่นี่เธอโกหกฉันไม่ได้หรอก”
แอลลี่เงียบไป
“ถ้าพี่จะคิดแบบนั้นก็ตามใจ ”
เธอเสียงอ่อนลง เหมือนคนที่เหนื่อยอธิบายแล้ว
“ขอแยกอยู่เถอะ ฉันไม่อยากรบกวนพี่ ไม่ใช้ของ ไม่ทำวุ่นวาย พี่จะได้มีชีวิตสงบสุข อย่างที่เคยเป็นมา”
คูเปอร์นิ่งไป
เขาหันมามองเธอผ่านหางตา
“อยากอยู่คนเดี๋ยวเหรอ”
แอลลี่พยักหน้าแล้วตอบเสียงเบา
“อืม”
เขาเบือนหน้ากลับไปทางถนนทันที
เสียงของเขายังนิ่งเหมือนเดิม
“ไม่มีทาง”
คำตอบที่ได้ทำเธอเสียเซลล์
“ขอเหตุผล”
เธอถามเสียงห้วน
“คุณน้าทั้งสองฝากให้แม่ฉันช่วยดูแลเธอ ถ้าเกิดฉันปล่อยเธอไปอยู่ที่อื่น แล้วเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมา ผู้ใหญ่จะมองหน้ากันไม่ติด”
แอลลี่เงียบไปอีกครั้ง มันไม่เป็นตามที่เธอคิดมาจากบ้านซักนิด นายนี่ไม่ยอมรับข้อเสนอ ทั้งที่เขาก็แสดงชัดว่ารำคาญไม่ชอบเธอ
“ทำไม!!หรือเธอคิดว่าฉันอยากอยู่กับเธอเหรอ ไม่มีทาง”
เขาคิดเองเออเองไปจนหมด
แอลลี่กำมือแน่น
“งั้นก็ตามใจพี่เถอะ แต่ห้ามบ่นถ้าฉันเสียงดังรบกวน”
เสียงเธอเย็นลงทันที ในหัวผุดแผนใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง ‘ทนได้ก็ทนไป ’
รถคันหรูขับเข้ามาจอดที่คอนโดหรูหราหมาเห่า ใจกลางเมืองกรุง คูเปอร์ยกกระเป๋าลงท้ายรถอย่างเบามือ เพราะกลัวโดนรถตัวเอง ก่อนเรียกให้คนเอารถมาเข็นให้
- ผู้เขียน
