“แล้วไปแล้วได้ยังไงคะ นั่นคู่หมั้นหนูทั้งคนนะคะ” อรุณจันทร์โวยวายใส่มารดา
“แต่เขาเป็นผัวเมียกันแล้ว ลูกเป็นแค่อดีตคู่หมั้นนะจ๊ะ”
“นังข้าวหอมต้องเลิกกับพี่นำทัพค่ะ และหนูก็จะไม่ยอมทำตัวเป็นยาจก ประหยัดกระเบียดกระเสียรอย่างที่คุณแม่บอกหรอกนะคะ เงินและทรัพย์สมบัติของพี่นำทัพต้องเป็นของหนูสิคะ มันถึงจะถูก ครอบครัวเราเคยช่วยครอบครัวพี่นำทัพเอาไว้ไม่ใช่เหรอคะ เขาเป็นหนี้บุญคุณเรานะคะ”
“แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว เขาเองก็ช่วยเหลือเราพอสมควร ไถ่ถอนบ้านให้ แถมยังให้เงินมาอีก”
“หนูต้องอยู่อย่างสุขสบาย มีเงินใช้ ไม่ใช่อยู่อย่างประหยัดเหมือนคุณแม่ว่า นั่นมันสิทธิ์ของหนูนะคะ”
“หนูจะทำอะไรลูก จันทร์เจ้ากลับบ้านเถอะ”
“คุณแม่เงียบไปเลยนะคะ เป็นเพราะคุณแม่นั่นแหละ”
“อ้าว...” ท่านเผลออุทาน
“ไม่อ้าวหรอกคะ หนูจะทวงพี่นำทัพคืน จะเขี่ยนังข้าวหอมให้กระเด็นไปเลย แค่นี้ก่อนนะคะ” อรุณจันทร์ตัดสายทิ้ง คุณจร
